36 yıl önceye, 12 eylül 1980'e gittim.
Bu sefer ne olursa olsun, darbeye geçit yok... deyip Zaten sokağa çıkmıştım.
bir lokantada okurken dinledim ve şehrin en büyük meydanına gittim.
1971 darbesinde 7 yaşındaydım.
öğretmenlerimin, büyüklerimin nasıl bir karanlık korku taşıdıklarını, o yaşta bile kavramıştım; üzülmüştüm.
ne acılar çekildiğini, sonraları öğrenmiştim.
1980 darbesinde, 16 yaşında liseliydim.
1.687.000 insan gözaltına alındı, tutuklandı, mahkum edildi; işkencelerden geçirildi.
binlerce öğretim üyesi, üniversitelerden atıldı; bazı öğretim üyeleri istifa veya emeklilikle üniversiteden ayrılmaya zorlandı.
ülkede, gerçek anlamda üniversite kalmadı.
on binlerce yetişmiş insanımız, toprağından kaçmak zorunda kaldı.
30.000 den çok insan, siyasi mülteci olarak dışarıda yaşamak zorunda kaldı.
bugün pkk belası varsa, en büyük müsebbibi 12 eylül 1980 darbesini yapan katil generallerdir.
hiç gereği yokken köyleri bastırıp, insanları meydana toplayıp zorla istiklal marşı okutanlar, ne mutlu türküm diye saatlerce bağırtanlar, kürt köylülere dışkı yediren akılsızlardı.
diyarbakır cezaevine yalnızca kürt diye insanları doldurup, her gün işkence edenler; ölenleri kimseye haber vermeden, gelişi güzel gömenler de, bu darbeci pislikler ve uzantısı hasta ruhlulardı.
Darbeler çok ağır ve kötü sonuçlar veriyor. 53 yaşındayım ve hayatım darbeler arasında geçti.
şahsım tarafından kafa karışıklığı ve endişe hissedilmiştir.
bildiriyi okuyan spikerin korkusu ve inandırıcılığını iliklerime kadar hissederken beynimin bir köşesinde yankılanan "böyle darbe mi olur lan" düşüncesidir...
erdoğandan hala ses yok, binali telefondan bağlandı yakalanmış olabilirler şimdi, oha gerçekten darbe galiba lan bu'dur...
ama yok yaa, trt dışında hiç bir kanalda bir şey yok, gayrı resmi açıklamalar dışında bilgi yok, ankara ve ist. dışında olay yok, erdoğan yine halkı sikecek'tir...
''senin o laik, sosyal, hukuk devleti diyen dillerini yesinler'' dedim. Darbeciler spikeri kullanarak beni etkisi altında bırakmışlardır. Doğruya doğru şimdi...
