bir Robert Hayden şiiri. okuyunca şimdi geçmişe götürüp hüzünlendirdi. sizi bilmem benim babam pazarları da çalışırdı eskiden.
Sundays too my father got up early
and put his clothes on in the blueblack cold,
then with cracked hands that ached
from labor in the weekday weather made
banked fires blaze. No one ever thanked him.
I d wake and hear the cold splintering, breaking.
When the rooms were warm, he d call,
and slowly I would rise and dress,
fearing the chronic angers of that house,
Speaking indifferently to him,
who had driven out the cold
and polished my good shoes as well.
What did I know, what did I know
of love's austere and lonely offices?
Babam pazarları da erken kalkardı
ve elbiselerini giyerdi mavikara soğukta,
sonra ağrıyan çatlamış ellerle
çalışmaktan iş günü havasında
kümelenmiş ateşleri yakardı. Kimse hiç teşekkür etmezdi ona.
Uyanırdım ve işitirdim yarılıp parçalandığını, kırıldığını soğuğun.
Çağırırdı, odalar ısındığı zaman,
ve yavaşça kalkıp giyinirdim,
korkarak o evin kronik öfkelerinden,
Konuşarak ilgisizce onunla,
soğuğu zorla dışarıya atmış olan
ve hem de benim iyi pabuçlarımı cilalayan.
Ne bilirdim, ne bilirdim
çetin ve gizli iş yerlerini sevginin?
