noluyo anasını satayım filmidir.izlerken üzülürsünüz herşeyin sahte oluşuna.yine anasını satayım bu nasıl bir senaryo dersiniz.jim carrey'e hayran olursunuz.izlenmenli izlettirilmeli.diğer jim carrey harikası için;
(bkz: Eternal Sunshine of the Spotless Mind)
içinde yoğun felsefeler barındıran film. komedi filmi adı altında seyirciye sunulmuş olması belki de en/tek büyük saçmalığıdır filmin zira film ağır dramdır.
tanrı dediğimiz şey yüzyıllardır filozoflar tarafından tartışılmıştır ve bir filozof tanrıyı ''kukla oynatıcısı'' olarak nitelendirmiştir.
işte bu filmde de bir adet tarı var truman'ın hayatında ve aslında bu tanrı hepimizin hayatında var. insanoğlunun mahkumiyetinden bahsediyor film.
ayrıca yazar olduğumda muhakkak bir kaç yazar tarafından başlığımın altına verilecek bakınızlardan biridir diğeri (bkz: jim carrey)
filmde yaşanan kadar somut olmasa da bizim de öyle bir düzenin içinde olduğumuzu düşündüren filmdir. bu düşünmeyi de en çok sen kimsin sorusuyla yaptıran filmdir.
etkileyiciliği üst seviyelerde olan film. hayatı sorgulatıyor ve gözler önüne seriyor. bu açıdan düşünmenizi ama eğlenceli zaman geçirmenizi de sağlıyor.
çok korkunç bir film. yaşadığınız herşeyin, komşularınızdan işinize, hatta eşinize kadar herkes ve herşeyin sahte olduğu bir dünya. ve tüm bunların aptal bir program için olduğunu öğrenmek. çok ama çok acımasızca. her ne kadar ünlü şair yalın(!) "sahte, sahte, herşey sahte" dese de yaşadığımız iyi ya da kötü gerçeklikler için, samimiyet için minnet uyandıran bir film.
hayatın aynen böyle bir şey olduğunu düşündüren filmdir. dünyamızın sınırları sandığımız kadar geniş değil belki de. belki de hepimiz sınırlı bir dünyada bize biçilmiş rolleri oynuyoruz. bir gün bunu fark ettiğmizde de duvara tosluyoruz.
izledikten sonra bir matruşkayı akıllara getiren yapım.
hakettiği senaryo ödülünü almış, ince değil, kapkalın olan göndermelerini de araya sıkıştırmış filmdir.
arşivin ilk sıralarında yer etmesi gerekir.
bütün filmler arasında en iyi senaryo odulunu almıs film.
ayrıca Jim Carrey altın kürede en iyi erkek oyuncu ödülünü aldıktan sonra filmin yönetmeni Peter Weir icin "benim komik bir yüzden daha fazlası olduğumu gösterme fırsatını bana verdiği için teşekkür ederim" demistir. hakikaten de bu filmde Jim Carrey'nin sadece bir komedi oyuncusu olmadıgı ortaya cıkıyor.
an itibariyle bir kez daha izlemeye nail oldugum ve tekrar hayran kaldığım eser.senaristi biraz araştırınca şöyle bilgiler çıkar karşımıza: the truman show, gattaca, s1m0ne. kah senarist kah yönetmendir bu filmlerde.senarist kişi için (bkz: andrew niccol)
yelkeninin burnu arzının duvarını deldiğinde, açılan kapıdan çıkıp çıkmamak noktasında; bize, yaşamımızda sadece bir ya da iki kez seçim hakkı sunabilecek bir açmazda karar vermenin dayanılmaz ağırlığını düşündürten; böyle durumlarda, inanamıyorum, ne kelek kararlar vermiştim ben! dedirtebilen; insana, acaba benim yelkenim, arzımın (arzumun diye de okunabilir) duvarını kaç kez delebildi? diye sordurtan film.
belki bir kez daha izlesem fikrim değişebilir ama sinema da bu filmi izlerken inanlımaz sıkıldığımı ve izlediğim en saçma filmlerden biri olduğuna karar verdiğimi hatırlıyorum..
edit: değişti bile..e okuldan kaçmanın prison break olduğu orta okul velet yıllarıymış tabi..
Jim carrey'in oynadigi bir film ayni zamanda yönetmenligini peter weir yapmistir...
ve sanirim filmin sonunda her izleyenin kafasinda bir soru isareti birakmistir... (acaba diye bir soru isareti)
George Orwell'in 1984 romanınındaki 'Büyük Biraderin Gözü Sende' cümlesini akıllara getirten film, hayatımızda karşılaştığımız gerçeklerden şüphe etmemize neden olur.Tıpkı filmdeki gibi, içinde yaşadığımız gerçek hergün farklı şekillerde yeniden üretilmekte ve kurgulanmış gerçeklik olarak bize sunulmaktadır, 21. yüzyılın imajlar dünyasında.Hepimiz farkında olmadan ya da bilerek birer Truman'ı oynuyoruz yalanla gerçek arasında...
senaryonun, oyunculukların ve görüntülerin güzelliğiyle gerçekten insanın hem fikir ve duygu dünyasına hem de görsel zevkine hitap etmeyi başarmış bir filmdir. sinema tarihinde unutlmayacak güzellikte birçok sahne de barındırmaktadır. hem bu kadar felsefi yaklaşımları barındırması hem de sürükleyiciliğinden ödün vermemesi takdir edilesidir. her hollywood filminde olduğu gibi romantik bir aşk öyküsüyle de soslanmıştır ancak bu senaryonun akışına güzel monte edilmiştir, klişeleşmemiştir. sonun -yine- mutlu olduğuysa bence tartışmaya açıktır. truman dışarıdan, o farkında olmadan, manipüle edilen dünyasında, yönetmenin finalde dediği gibi, zorluklardan ve kötülüklerden uzak yaşatılmıştır. kapıyı açıp gerçek dünyaya karıştığında "özgür" olacaktır, aşkına kavuşacaktır ama aynı zamanda çok travmatik bir süreçten geçeceği kesindir.
1984 ün izlerinin görüldüğü insanın içindeki röntgencilik iştahını, televizyon bağımlılını , kısıtlanmış davranışları ve bilinçleri çok güzel bir şekilde sunan filmdir.
