peter weir'in yönetmenliğini üstlendiği, uluslar arası alanda birçok ödüle aday olmuş ve bir o kadar da ödül kazanmış 1998 yapmı film. jim carrey kadar ed harris gibi yardımcı rollerdeki aktörler de filmin bu derecede etkileyici olmasında payı bulunanlardır.
"all the world's a stage,
and all the men and women merely players:
they have their exits and their entrances;
and one man in his time plays many parts," dizelerini akla getirir izlerken ve izledikten sonra da.
insanın aklına "lan , acaba beni de mi dikizliyorlar, şerefsizim öyle lan" gibi paranoyaları getirebilecek kadar sağlam jim carrey filmi. üstad büyüksün!
(bkz: jim carrey beyaz show a gelsin)
izledikten sonra, yoksa ben de mi lan! diye paranoyalar yaşatan ama çok zekice düşünülmüş hazırlanmış bir film. jim carreyden başkası bu kadar güzel oynayamazdı diye düşünüyorum.
zaten doğru yerde, zamanda olduğundan şüphesi olan bu gariban insanın iyice düşüncelerinin boka sarmasına neden olmuş filmdir. sağolasın truman show...
(bkz: kandırıkçı dünya)
aşkın nelere kadir olduğunu göstermiş filmdir.
--spoiler--
sırf sevdiceğinin yanına fijiye gidebilme aşkı sayesinde çaktı davayı jim carrey abimiz...
--spoiler--
bir de insan oğlu ne aç gözlü yaratıktır onu anladım.
--spoiler--
be amına kodumun yönetmeni yapımcısı ya da her ne boksa* zaten dünyanın hepsine izletiyorsun adamın 7/24 hayatını birsürü para kırıyorsun. araya reklam almak nedir. ne aç gözlü ne pislik ne tatminsiz bir adammışsın sen bee...
--spoiler--
damakta güzel bir tad bırakmış filmdir. jim carreyin sadece güldürmeyen güldürürken düşündüren bir usta olduğunun kanıtı...zaten kim kaldı nasrettin hoca ekolunden yaa.
(bkz: kavuk jim carrey e verilsin)
izledikten sonra haftalarca etkisinden kurtulamadığımdır. hala aynaların arkasına bakarım gittiğim evlerde. kamera falan var mı diye. hatta bir ara bu sözlüğün falan hepsinin benim için hazırlandığını düşündüm. bütün yazarların beni takip ettiğini falan. güzel olur aslında lan.
Sahte babası ile caddede karşılaşan Truman'ın yüzündeki duygularını izleyerek fon müziğini yükselten, alçaltan, bir orkestra şefi kıvamındaki dizi yönetmeninin tavrı çok ironikti. Bütün filmler içinde seyrettiğim en vurucu sahneydi.
senaryonun yaratıcılığının/ düşünülmeyeni düşünmenin bir filme nasıl vites büyüttürdüğünü gözümüze sokan jim carreyli olup eblek eblek güldürmeyen sistem içinde sistem eleştirisinin dibine vurduran hayli başarılı film. iki kere izledim fakat bir iki kere daha izlense sırıtmaz o denli başarılı bir senaryodur. bu açıdan gönlümüzün oscar şampiyonudur the truman show. hala izlememiş olan dostlara şiddetle öneririm kendimce.
sistem içinde sistem eleştirisi yaptığı için bu filmi olumsuz manada eleştirmek zor. yeni çağ apoleti ve kapital düzen televizyonu, bilgisayarı içeriyor çünkü. bir nevi uyuşturucu hesabı televizyon bağımlılığı, rating kaygısı ve en mühimi de yaşamda karar alma merciinin insanın dışında olmasıyla bir nebze esaret yaşamak/ hayatı kumanda etmeye başlamak üzerinde düşünülmesi gereken olgular. şuanda bir şeyler yazıyorsam sözlükte bu da malum sistem rolüdür kanımca.
birçok açıdan sağlam temelleri olan, abartmayan bir medya-kitle paradoksu içeriyor film. hani hem eğlenceliliği aşikar hem de düşündüren düşündürürken de güncelden kapitalden yola çıkarak bunu yapan ve böylece büyüyen. filmin medyatiklik- popülerlik dayatısını dozunda verişi sistemin içindeki bizlere yaptığı vurgu etkileyici hakikaten.
bu hikayeyi/ senaryoyu ben düşünmüştüm, aklıma gelmişti demek ister buluyorsunuz kendinizi. işte filmin başarısı burada gizli! bunu dedirdiği ölçüde...
1998 yapımı, yönetmenliğini Peter Weir' in yaptığı, oyuncularının Jim Carrey, Ed Harris, Paul Giamatti ve Natascha McElhone' un olduğu, George Orwell' ın 1984'ünden izler taşıyan ve kontrol toplumu üzerine güzel bir deneme özelliği taşıyan film.
jim carrey'nin ne kadar başarılı bir aktör olduğunu bir kere daha kanıtlayan filmdir. hem güldürür, hem şaşırtır, hem duygu seli yaşatır. jim carrey her zaman bir numara.
"Medyanın kanımıza girdiği, kader yerine kendi ağlarını ördüğü bir dünyada, çelik yelek giymenin kimseye faydası yok gözüküyor. Paranoyayı bize bölüştürerek, kendisine duyduğumuz güveni yok eden bu yeryüzü, artık hiçbirimiz için tekin değil. Ultrasonlarla doğduğumuz, uydularla gözetlendiğimiz ve çiplerle sepetleneceğimiz çoktandır konuşuluyor. Mezuniyet resminizi billboardlarda, gerdek gecenizi internet sitesinde, cenazenizi tvde göreceğiniz günler, medya denen örümceğin tırmanışıyla yaklaşıyor. işte Truman Show, bütün bu saldırıları sinesine çekip fotoğraflaştıran bir medya eleştirisi olarak izlenilmeyi fazlasıyla hak ediyor." sinemalife dergisi'nden
