sırf Tom Joad ve annesi arasında geçen final konuşması için bile izlenebilecek bir film.
--spoiler--
''Bir adamın binlerce hektar toprağı var ama yüz binlerce çiftçi açlar.
Ve merak ediyorum, eğer hepimiz birleşirsek.. ve bağırırsak...'' diyen devam eden final konuşması harikadır.
--spoiler--
amerika nın büyük buhran yıllarını ve çiftçilerin çektiği eziyet ve acıları konu alan bir steinbeck klasiği.
filmi izlenmeli, romanı ise muhakkak okunmalıdır.
unutmayalım ki sadece tarihi bir olayı anlatmakla kalmıyor, hala saat gibi işleyen sistemi ve o sistemin dişlileri arasında kırılmaya devam eden hayatların çaresizliğini anlatıyor.
amerika nın kuraklaşan topraklarında, tıpkı kum taneleri gibi savrulan insanlar, mekan değiştiriyor, zaman değiştiriyor, kimlik değiştiriyor, ırk değiştiriyor ve savrulmaya devam ediyor.
steinbeck'in üslubundan olsa gerek kitabı okurken etraftaki toz örtüsünü bizzat hissedebilirsiniz. büyük buhranı anlatan en iyi kitaptır benim görüşümce.
beyazperdenin akıllardan hiç silinmeyecek 2 oscarlı gazap üzümleri filmi, abdnin geçirdiği buhranın ardından dust bowl kasabasında yaşam mücedelesi veren joad ailesinin yaşadıkları olayları konu ediniyor.
tatilde okuyup bitirdiğim hayat boyu unutamayacağım kitap. bir yandan ultra herşey dahil sistemde tabağı doldurup yarısını yemiyorken, bir yandan bu kitabı okumak oldukça tuhaf ve ironikti. kitap ilerledikçe tabağıma daha az yemek koymaya başladım. birgün o günlere geri dönüleceğini düşünüyorum. belki 50 yıl belki 100 yıl sonra ama birgün muhakkak. kaldı ki dünyada bazı ülkeler hala o günleri yaşıyor malesef.
hayatımda izlediğim en iyi eleştirel film. daha fazla sıfat bulmak mümkün ancak zorlanıyorum. film kitaba göre daha sade ve yüzeysel olarak anlatılmış diye bahsediliyor bazı kaynaklarda. Kitap daha acımasız bir üslup kullanmış diye belirtilmiş ancak bundan daha acımasızı inanın gözlerime dolan yaşları akıtmaya yeterde artardı. asla unutulmayacak bir film oldu benim için. Aynı zamanda bu filmi che nin hayatının bir kesitini anlatan motosiklet günlükleri filminden sonra izlemem iki filmi ister istemez karşılaştırmamı sağladı. ve o buhran dönemini biraz daha anlamama yardımcı oldu. motosiklet günlükleri filminde beni etkileyen bir sahnede bir çinli ve karısı komünist diye oradan oraya savrulurlarken che ile karşılaşmışlar ve bir ateş etrafında sohbet etmişlerdi. maden ocaklarına çalışmaya gittiklerini belirten çinli ve karısı hakkında che 'o güne kadar geçirdiğim en soğuk geceydi diyecekti' ve bu topraklarından kovulan insanlara bakışı değişecekti. aynı zamanda toprak sahiplerine olan bakışı da * değişecek ve che de değişen birşeyler olduğunun farkına varmaya başlayacaktı. aynı dönemi anlatan gazap üzümlerinde ise topraklarından kovulan bu aile üç kuruşluk iş için oradan oraya sürülecekti. acımasız kapitalizmin temellerinin atıldığı o dönemler son derece ilgi uyandırdı bu iki filmden sonra bende.
john ford'un şaheseridir. dikkat!: bu entry yoğun şekilde olumlu eleştiri içerir. şaheseridir dedim çünkü 1940 senesinde çekilmiş bu film günümüzden yarım asır geride kalmasına rağmen izleyiciyi ekran başında tutmayı başarıyor. john steinback'in ölümsüz kitabının ekrana aktarılış şekli kusursuz. özellikle de 1940 yılına göre! eğer siyah-beyaz filmlere son bir şans tanımak, kaliteli bir dram izlemek istiyorsanız gazap üzümleri izleyeceğiniz son ve en iyi siyah-beyaz film olacaktır.
john steinbeck'in yazdığı romandır. roman sayesinde pulitzer ödülünü kazanmıştır. kriz dönemini ve emekçi insanları konu almıştır. genel olarak dram içerikli olan bu kitap klasikler arasına girmiştir.
Eseriyle Pulitzer ödülü kazanan Steinbeck romanında, ABD'de yaşanan büyük bunalım dönemini anlatıyor. Kitap, John ford tarafından sinemay da uyarlandı.
Steinbeck gibi yazmak isterdim. Film izler gibi hissettim. Her sahneyi detaylı bir şekilde yansıtmış. Karakterleri yaşıyor sanki. Ve okuduğum en iyi kitap sonu yazan yazarlardan.
hiç bitmesin istenen kitaptır. Kitabın sonu biraz yarım kalmış gibi görünmesi sebebiyle ikinci cildinin olması umudu doğmuştu ama malesef yaklaşık 700 sayfada bitmektedir.
ı am the land, the land is me. when that land is taken away, the man lose part of themselves, their dignity and their self-esteem. gibi bir cümleye sahip olan kitap.
kitabın sonu epiktir. rose of sharonun bebeğini kaybetmesi yazarın insan oğlundaki umutsuzluğa bakışını işaret eder. ve rose of sharonun açlıktan ölmek üzere olan adamı emzirmesi ise yazarın az bir şeyde olsa hala umudu olduğunu vurgular. kitabın ana teması man's inhumanity to man kavramıdır kanımca.
"Herkes aynı soruyu soruyor. 'Nereye gidiyoruz?' Bana öyle geliyor ki, hiçbir yere gittiğimiz yok. Hep böyle idik. Gidip duruyoruz işte. Neden kimse bunu düşünmüyor? Herkes hareket halinde. insanlar bir yerlere gidiyorlar. Nedenini ve nasıl olduğunu biliyoruz. Gidiyorlar çünkü gitmek zorundalar. işte insanlar hep bu yüzden giderler. Ellerinde olandan daha iyisini istedikleri için."
açıp bakayım dedim yorumlara.
beyin özürlü müsünüz arkadaşım ? kitabın sonunu yazmış bir kaç arkadaş.
ulan bari spoiler kodu girin mına koduklarım.
sinirlendim öğlen vakti.
--spoiler--
Sure, cried the tenant men,but it’s our land…We were born on it, and we got killed on it, died on it. Even if it’s no good, it’s still ours….That’s what makes ownership, not a paper with numbers on it."
"We’re sorry. It’s not us. It’s the monster. The bank isn’t like a man."
"Yes, but the bank is only made of men."
"No, you’re wrong there—quite wrong there. The bank is something else than men. It happens that every man in a bank hates what the bank does, and yet the bank does it. The bank is something more than men, I tell you. It’s the monster. Men made it, but they can’t control it.
--spoiler--
