bir yönetmen doğuyor; sammy (öhöm steven) ve fabelman (öhöm spielberg) ailesi.
kesin olan bir şey varsa o da, efsanevi film yönetmeni ve yapımcısı steven spielberg'ün kendi çocukluk ve ergenlik çağına dair bu yarı otobiyografik-yarı kurmaca anlatısı asla kendini övme, methetme filmi değildir. başta böyle bir izlenime kapılan çıkabilir ama hayır, bir noktada aile sırrının keşfi ile birlikte the fabelmans samimi, yürek burkan, duygusal bir filme, çok evrensel bir aile melodramına dönüşüyor.
gözün görmediğini ya da görmezden geldiğini kamera görür, sinema gerçeği ortaya çıkarır ama aynı zamanda da finale doğru sammy'nin (öhöm steven'ın) lisedeki zorbasını filme aldığı şekliyle, sinema, bazen de gerçeği manipüle ederek ya da gizleyerek, başka bir tabirle yalnızca işine geldiğini görerek kusursuz/sahte kahramanlar ve yalandan bir dünya yaratır. the fabelmans, sinemanın/filmlerin gücü konusunda çok iyi iki örnek sunuyor.
spielberg müridi olmamın ötesinde bir kez daha hayran kalıyorum.
bahsetmeden olmaz; yakın zaman önce kaybettiğimiz david lynch'in ikonik bir şekilde hayat verdiği john ford'un ufuk konusundaki uyarısının ardından son saniyede ufkun kadrajın ortasında kalmaması için yapılan görsel mizah (ekran kararmadan önce acelelikle gelen yukarı-tilt kamera hareketi) kesinlikle bundan sonra bir filmde en sevdiğim final çekimlerinden biridir artık.
