şuan buraya daha önce nasıl herhangi bir şey yazmadım, bunun şokuna girdim 1 dakika boyunca ekrana bakakaldım. çünkü imkansız yani, çünkü bu şarkı benim için ekmek kadar, su kadar, nefes almak kadar büyük bir ihtiyaç, o kadar gerekli, her playlist oluşturduğumda o listeye giren tek şarkıdır. thom yorke bir kere, bir kere piyano, ben yani. dünyanın en acayip şarkısı olabilir, ya da ben mi deliyim, bilemiyorum. değişik hissettiriyor, yani nasıl desem, bir anda çok sakin, ama sonra çok öfkeli, dengesizliğin notalarla anlatılmış hali, bir şarkı ne kadar mükemmel olabilir, bir grup ne kadar muhteşem olabilir, lan gözlerim doluyor. kafayı yedim bak yine.
