2011 yapımı ama kaba bir tabirle Günümüzde çekilmiş 1920 yapımı sessiz film.
Aklıma diyebileceğim tek bir şey geliyor; Eğer oscarda özgün yapım yada deneysel yapım adında bir kategori olsaydı film bunu sonuna kadar hakederdi. Oyuncu performanslarında da ödül alması doğal çünkü bir dönemi iyi bir şekilde yansıtıyorlar. Bunun haricinde filmin övebileceğim bir yanı yok.
Cidden izlemeyen var mı bu filmi bilmem ama bence çok şanslılar çünkü böyle bir başyapıtı izleyecek olmalarını kıskanıyorum çünkü ben defalarca izledim.
aylar önce haberdar olup indirip, bir ay önce açıp ilk 10 dakikasını izleyip aşırı derecede sıkılıp "imdb de bunun neresine 8 vermişler yieaa" diyerek kapatma mallığında bulunduğum, iki saat önce tekrar izleme kararı alıp bitirdikten sonra da kendime küfretmeme sebebiyet vermiş güzel film.
övgüden yere göğe sığdıramama gibi birşey yapmayacağım ama gerçekten güzel bir filmmiş. eminim önyargıyla yakaşan çok kişi vardır. siyah beyaz diye,sessiz diye, başta sıkıcı diye izlemek istemeyen, yarıda kapatanlar olmuştur muhakkak.
izleyin abi, bir müddet sıkıcı ama sonra sizi öyle bir içine çekiyor ki film, bittiğinde "aa ne çabuk." dedirtiyor.
Oyuncuların performansıyla, iyi yansıtılmış mimiklerle buram buram sanat kokan bir film. Film boyunca kelimelerin eksikliğini hissettirmeyen, ben susarak da çok şey anlatırım diyen bir yapımda, keşke mutlu sonla biteceğim diye bu kadar kasmasalarmış.
charlie chaplin dönemine de atıfta bulunan sessiz siyah beyaz filmdir. Jean Dujardin'in oyunculuğu ve o samimi içten gülüşü filmi çok daha güzel yapmıştır.
sinema tarihine ve sessiz ustalara selam cakan fransa belcika ortak yapimi 2011 tarihli filmin sonundaki
dansla beni buyuleyen sahane film. sessiz, siyah beyaz izlenmez bu deyip gecmeyin zira film bittiginde zamanin nasil gectigine inanamiyorsunuz. yapimcinin filmin sonunda heyecan ve gururla dedigi gibi mukemmel! ve ayrica film muzikleri de sahane olmus. helal olsun demeden gecemiyor insan.
ne ara gösterime girdi ve ne ara gösterimden kalktı bilemediğim ve maalesef internetten indirip izlemek zorunda kaldığım sessiz sinemanın daha doğrusu sinemanın efendisi, gümüş ekran dönemi'nin tanrısı Charlot'u (Charles Spencer Chaplin) bir kez daha sinemaya katkılarından dolayı ayakta alkışladığım kült kalıbına uygun bir filmdir.
sessiz sinemadan sesli sinemaya geçişi ve bu geçiş esnasında yaşanan, yıpranan insanların sinemayla olan ilişkilerini evrensel bir dille anlatmış yapıt.
sessiz sinemanın değişmezi olan evrensellik dili bir kez daha hatırlanmıştır.
çok güzel film yapmışlar lakin sunset boulevard ve hugonun ardından izleyince bünyede "sesli sinemaya geçilirken ne kurbanlar verilmiş?" sorusunu sordurmuştur. Bir de siz şimdi bana çok pis küfredeceksiniz ama başrolün gülüşü aynı at ağızlı murat cemcir'in gülüşüne benzemiyor mu ? https://galeri.uludagsozluk.com/r/237906/+
1920li yılların sonunda hollywood sinema sektörünü kökünden değiştirecek teknolojik bir devrim yaşandı. ses, "henüz hiçbir şey duymadınız" repliği ile film pelikülüne bir daha hiç ayrılmamak üzere girdi. gel gelelim sinema sektöründe yaşanan bu devrim boyutundaki bu değişim pek çok insanın mesleğini ve kariyerini de derinden sarstı. işte bu sessiz haykırış tam da bu nokta da devreye giriyor. bir adamın gösterişli hollywood potasından yavaş yavaş düşüşünü gözler önüne sermiş. aslında filmde her birimizden birçok alıntı yapılmış, filmde beni içine çeken etkenlerden biride bu nokta.. bazen ihtiraslı, bazen güzel gelişen olaylar zinciri bir sanatçının gözünden sessiz bir şekilde ancak bu kadar iyi anlatılırdı.
psikolojik öğeler ve mesajlarla komplike haline getirilişi ve hikaye adeta akıp giderken, basite indirgediğimiz yaşamsal döngülerin, esasen o yaşamların temelleri olduğunu göz ardı ettiğimiz ve ne derece karmaşık olduklarını hatırlatıyor. çok başarılı.. 'siyah beyaz ve sessiz'in iticiliği' inancında salınanların kesinlikle ikinci kez düşünüp, gitmeleri/izlemeleri gereken filmdir. oyunculukta, vurgu tadını veren ses olmadan, mimik ile mesajı iletme başarısına, örnek olabilecek bir görsel şölen, the artist.. yalın gibi gözüken konuda, erkek egosu, sinema dünyasının, insanoğlunun 'yeni'ye özlemi, bitmek bilmez hevesi ile yokolan oyuncular, onların hayatları, yönetmen ve prodüktörlerin oyuncunun her zaman yarı düşman görevini göreceği gerçeği, kadın duyarlılığı, hatasını kabullenişi ve erkeğin bir kadından en zor durumunda bile yardım almayı reddedecek kadar kodlanmış toplumsal ve cinsiyet rolleri girdabında, evrenseli yakalayabileceğimiz bir yapım. film siyah-beyaz olup, saniyede 22 kare çekilmiş. oscar'ı bana göre sonuna kadar hak eden bir yapım olmuş.
demet akalın'a da filmin 10. dakikasında konuşma yok diye çıkıp parasını geri isteği film olma özelliği var. demet, charlie chaplin filmi izleme, ustanın da kemiklerini sızlatma sakın. ben demiyorum ki kusursuz bir film.. çok sayıda eleştiri alan ve olumsuz yönde görüş bildirenlere sıkça rastladığım bir filmdi. sıkılan, beğenmeyen, 'balon film' eleştirisini yapanlar elbet olacaktır, oldu da.. filmi izleyin..
tek kelime ile hayran kaldığım film. fransız oyuncuların soğukluğundan arınmış baştan aşağıya sanat kokan bir film. sanatı elle tutulabilir hale getiriyor aslında. günümüzde de süregelen yeni geldiğinde eskinin silinmesi konusunu işliyor. işin özüne bakarsanız onu bu şekilde özetleyerek saygısızlık ediyorum filme. ama imkanınız varsa hemen şimdi indirin ve izleyin çok güzel bi 100 dakika geçireceksiniz.
uzun zamandır böyle güzel bir film izlememiştim. konusu, kurgusu, oyuncuları, müzikleri, işlenişi gerçekten çok güzel ve etkileyiciydi. film beni eski dönemlere götürmeyi başardı. 5 oscar almayı hakettiğini düşünüyorum.
jean dujardin'e bir kere daha vurulmama sebep olan filmdir.
herkes gibi bende köpeğe bittim, resmen oscar alması gerekirdi beyler.
kanal 6'ın var olduğu dönemlerde chaplin'den aşina olduğum için filmi izlemeden sevmiştim, izledim yine gülümsetti ve sevdirdi. senaryosu öyle çok sağlam değil ama alışık olunmuşun dışında sayılabilir hele sessiz film kültürü olmayanlar için.
tabi George'un filmin sonunda sesini duymak beni üzdü, sevmedim.
kesinlikle kötü bir film değil, oscar töreninden önceki gün sinemada izledim ve bayıldım açıkçası, filmden çıkan cahil ve kültürsüz insanları gördükçe daha çok sevdim.
ama bana kalırsa oscar için yeterli değildi, orada hugo vardı çünkü. tamam ikisi de sinema tarihini anlatıyor ama kuşkusuz hugo sadece buna oynamıyor ve bunu the artist'in yaptığı gibi yapmıyor. o olmasaydı alabilirdi problem yok, ama özellikle en iyi yönetmen ödülünde scorsese'e yapılan haksızlıktı resmen. bunun için akademiyi aradım ve kendilerini kınadığımı, bir daha scorsese reyizi aday gösterip eli boş gönderirlerse kendi adıma bir ödül gecesi düzenleyip karşı bir organizasyona girişeceğimi ve ekmekleriyle oynayacağımı söyledim, scorsese rahat uyusun yani.
belki uyumuyordur bilmiyorum, az çakal değil o da baksanıza.
84. oscar ödüllerinde, 10 daldan aday gösterilmiş 5 tanesini almıştır.
ödüllerin tam listesine şuradan ulaşabilirsiniz ayrıca: http://bit.ly/oscarodulleri84
oscar almış olması iyi film olduğunu göstermeyen filmdir. titanic'in, ingiliz hasta'nın, aşık şekspir'in, bravheart'ın ve gladyatör'ün oscar almışlığı var. misal dawn fall oscar almadı ama bu bahsettiğim filmlerin hepsine bin basar.
