Diğer askerler M1 ve G3'lerini almak için sırayla silahhaneye giderken sivil şekilde otobüs beklediğim an, sevincimi duyumsayamadığım ama içimde adressiz bir yerde yutkunamadığım bir sızının varlığını hissettim nedense. Askerler eğitime hazırlanırken tezkerecilerin yüzlerindeki mutluluğu okuyordum yüzlerinden. Sesler kesildi, görüntü ağırlaştı ve makarada bir film sarılır gibi gözlerimin önüne perdelendi.
Bir an çıkıp içimden tepelere süzüldüm. Sonrasında bir rüzgarın boynuna atılıp içtimadaki askerlerin tepelerinden keplerinin üzerlerine şefkatli dokunuş darbeleri savurarak aralarına dağıldım. Bu sağır sessizlikte her şeye uzaklaşan ve yabancılaşan bir çift gözden ibarettim. Bedenimi seyrederken uzaktan, zihnime hiç unutulmayacak siyah beyaz kareler kazıyor gibiydim. Belirsiz bir ses o halimi hiç unutmayacağımı fısıldıyordu. Oysa bir çift gözden ibarettim. Duymuyordum hiçbir şeyi. Ya da duyduğumu sandım.
Silahlı adamlar çoğalıyordu her yerde. Parmaklarının ucunda biriken nefretleri yüzlerinden okunmuyordu. Belki de son kez göreceğim bu sahneleri unutmamak üzere zihnime kazımak isteyen benliğim, o adamlara yabancılaşıp vaziyetten bir şaşkınlık yaratmaya çalışıyordu. Hasretle yorulan ciğerlerden göğe saçılan buharları izledikçe bulanıklaşıyordu gözlerimin önündeki içtima karesi.
Otobüse binmek için süzülüyorum tepelerden ve içime giriyorum. Bir koltuğa oturup cama bakarken, buğulu camlara şafaklarını kazıyan ve yüzlerine neşe yerleşmiş insanlar görüyorum. Tanıdık suratlara duyarsız kulaklarımın karmaşasında semaya bakıyorum. Sonrası kör karanlık. Bir süre sonra arkadaşlarımın kollarında buluyorum kendimi. Kahvaltı yapacak bir yer ararken kaçıyorum aralarından. Sebebini bilmeden. Bildiğim sadece onları kandırmaya yetecek bahaneler. Bir sigara yakıyorum. Ayaklarımın beni götürdüğü yere gidiyorum. Oturduğum an bir parça çalıyor. O'nu düşünürken sıkça dinlediğim bir parça. Ardından çalan parçalar da öyle. Şaşırırken duygulanıyorum. Ne anlayabiliyorum ne de anlamak istiyorum. Boğazıma düğümlenen ayrıntılara boğulmuşken, çırpınıp aralarından sıyrılıyorum. Çıkamıyorum içimden, kaçamıyorum kalbimden.
