25 kasim 2006 mecidiyekoy cay simit zirvesi'ne gel diye evde yalvardığım; karşılığında : ne işim var olum kim tanıyor beni orada? sorusunu soran yazardır. bu lafları üzerine zirveye yanlız gitmek zorunda kalmışımdır. 1 saate yakın bir süre geçmiş ve telefonum çalmış, testere çıkagelmiştir. biraz önce tanıyan olmaz diyen adam, beni bile unutmuş sıkı dostlarıyla muhabbete başlamıştır. ne de olsa o sözlük aleminde benden eskidir, diğer sözlüklerden tanıdığı nickleri orada da bulmuş, sıkı nbir muhabbete başlamışitır. anla artık kardeşim dünya ne kadar darsa internet de o kadar dar. hatta sözlükler daha bir dar. deme öyle yoktur benmi tanıyan, manıyan. ayrıca aynı evde yaşamamıza rağmen deri kabanını ilk kez gördüm, herhalde otlanmaya kalkarım diye bu zamana kadar saklamışsın. *
kendimi bir anda kendisiyle sanal alem sahtekarlarının birisi hakkında dedikodu yaparken bulduğum yazar. onlarca insana birden yetişmeye çalıştığım bir organizasyonda belki de oturup uzun uzun konuşma imkanını bulduğum ender insanlardan olmasına rağmen halen jandarmalık anılarını anlatmamıştır; teessüf etmekteyimdir. *
ilk gordumde agırbaşlı sert bir imajını düşünerekten, merhaba ben memolf dedim, oda bende testere diye yapıştırınca önce yutkundum sonra bi köşeye çekilip kendisini izledim.* sonra ne yapsak ne etsek diye düşünürken testere abicim çay içer misin gibilerinden bi yavşamayla kapıları araladım, sonra da vur patlasın çal oynasın eğlendiğim saygı dolu insan.*
bu abi herşeyden önce kendini bilen bi adam kardeşim...tanıştık, kaynaştık iyi oldu ya sevindim tanıştığımıza. ama biraz paragöz * adam taktı alwayssleepy nin altınlarına...
anlık karar değiştirmeleriyle, vazgeçmeleriyle akıllarda kalacak arkadaştır. kendince oluşturduğu bir çizgisi vardır. bu çizgi diğerlerine ilginç gelse de o ilginç olan bu çizgide ilerlemeye devam eder. peki bu kadar hızlı karar değiştirmenin, vazgeçmelerin bir pişmanlığı olmaz mı? hayret ediyorum ki bu adamda yapmadıklarından, vazgeçmişliklerinden pişman olur bir görüntü olmaz. bunu dile de getirmez. cesur kararlar alır. işinden, evinden, okulundan (evet bunlar çok önemli şeyler) vazgeçebilir. yarın yeni birşeyler bulur onlardan da vazgeçer. herkesçe yanlış sayılan işlerin onun için bir doğruluğu, doğru sayılan şeylerin ise onun için bir yanlışlığı vardır. çizgisi bellidir, özgürlüğe inanır, özgürce yaşar. ama onun özgürlük anlayışı kesinlikle çok sınırlıdır. bazen ayağına hiçbir türk erkeğinin reddedemeyeceği fırsatlar gelir, onları bile değerlendirmekten vazgeçer. sadece olduğu gibi görünür, göründüğü gibi olmak; olduğu gibi görünmesinin bir getirisidir.
uyumamamdan mutlu olan yazar kişisi. sen benim yerime de 7/24 uyuyosun zaten.* bir de ela gözlerini yeşilmiş gibi yutturmaya çalışması yok mu, gül gül öldüm*
yatarak yazı yazmaya 15 dk dayanabilen yazar.
konser monser diyordu. yalan oldu gibi görünüyor burdan.
hayatın yakasına yapışmış, sürekli orasından burasından çekiştiren insan..
başım ağrıyor. en son ne zaman uyuduğumu ve en son ne zaman uyandığımı hatırlamıyorum. duvardaki tozlu saate bakıyorum, iki saat önce olduğu gibi yine 3 ü çeyrek geçeyi gösteriyor. üzerinde tarih olmadığı için ne zamandır çalışmadığını anlayamıyorum. günde 2 kere doğru zamanı gösterdiği için mutlu olabileceğini düşünüyorum. saatin tozunu almaya yelteniyorum ama sonra üşenip vazgeçiyorum. duvarda birkaç tane örümcek ağı var, bir zamanlar beyaz badana yapılmış odamın duvarları örümcek ağlarını kamufle etmiş. bir an iyi ki beyaza boyatmışım bu duvarları diye düşünüyorum. fakat sonra beyaz boyanın üzerindeki şarap lekelerini görünce beyazın yanlış tercih olduğu sonucuna varıyorum. bir tane poster var duvarlardan birinde, neredeyse tüm duvarı kaplamış, üzerinde büyük hun imparatoru mete'nin bir tasviri var...sanırım atlas dergisinin bir hediyesi olsa gerek bu poster.rengi solmuş, ilk yapıldığında gri olduğu anlaşılan bir palto dikkatimi çekiyor..ne zamandır onu giymediğimi düşünüyorum, sonra birden o paltonun bana babamın bir hediyesi olduğunu hatırlıyorum...babamın öğrenciyken ankara'nın buz gibi ayazında meydanlarda giydiği paltosu...bir kaç saattir emre aydın söylüyor küçük odamda, birden ona ısındığımı hissediyorum...sigaramdan bir nefes çekip belirsiz bir yöne üflüyorum...büyüyüp, dağılan dumanı izliyorum, dumanın bana bir kız resmi çizmesini hayal ediyorum...ama bir kaç saniye sonra duman belirsizleşiyor...bir umutla bir nefes daha çekiyorum cigaradan ama yine hüsran var dumanın tasvirinde...çevreme anlamsız bakışlar fırlatıyorum ve gözüme daha önce hiç görmediğim ilginç nesneler takılıyor...ansızın bir şeyler parlıyor içimde ve yıllardır bu odada yaşamama rağmen yabancı gibi hissediyorum kendimi...ne hissettiğimi anlamaya çalışıyorum, ama hislerime tercüman olacak kelimeler çıkmıyor ciğerlerimden, birden bire yokluğu anlatacak kelimelerin daha keşfedilmediğini farkediyorum...geleceğe dair umudumun olmadığını anlıyorum ve bir umutla geçmişi zorluyorum ama bir süre sonra özleyecek bir şeyimin dahi olmadığını anlıyorum....
bana attığı mesaj ve gösterdiği sıcak tavırla dikkatimi çekmiş, yazılarımı beğenmiş ve bana teşekkür etme gereksinimi doğdurtmuş, hoş ve aykırı yazılarına rastladığım insan..onun sayesinde kültür yumağı olup hava atacam her yerde..*
