Seçime giren partilerin büyük çoğunluğunun;düzen partileri; diye paketlenmesinden herkes hoşlanmayabilir. Derler ki, nasıl olur da CHP ile AKP nin, MHP ile ANAP ın, DYP ile bir başkasının arasındaki farkların üstüne çizik atarsınız?
Eskiden böyle bir itiraz karşısında uzun uzun anlatmamız gerekirdi. Sömürü düzeninin bu partileri birleştiren ortak paydalarını, benzerliklerini analiz edip, itiraz sahibini ikna etmeye uğraşırdık.
Kimse kusura bakmasın; 2007 seçimleri için bu zahmete değmez. Düzenin belli başlı partileri arasında önemli bir farkın olmadığını aday listeleri zaten açık ediyor.
Düzen partilerini piyasa ekonomisi birleştirir, ülkenin batı ile ilişkileri birleştirir, emek ve sol düşmanlığı birleştirir, en laik konumdakilerin bile mümkün olduğunda tarikat ilişkileri karşısında sulanan ağızları birleştirir, milliyetçilik birleştirir
Seçim kararı alındığı gün, bir de adaylar birleştirir.
DYPli ilhan Kesici için adres CHP de olabilir, AKP de. Faşist eskisi Yaşar Okuyan bir CHP adayıdır artık. Çok eskinin troçkisti, sonra Ağarın yardımcısı bir Alevici yazar AKP pazarlığındadır. Öcalan için kalemini kıran yargıç, öz itibariyle sosyal-demokrattır ama Meclise MHPden de girebilir. Laik cephenin başını çeken CHP Süleymancılar denen tarikata açıktır. Zaten bu tarikatlar, aynı holdingler gibi, tek ata oynamak yerine Meclis gruplarına adamlarını serpiştirmeyi ilke edinmemişler midir!
Nur Serter'in eskiden MHPli bilinmesine bakmaksızın, bugün CHP’den aday olması, kadın aday duyarlılığını şiar edinen çevreleri de mutlu etmelidir! Maksat kapsayıcılık olsun.
Eski CHP Genel Sekreteri AKPden koltuk bulsun! CHPnin diplomatı da DPden
Daha önce DEHAPla ve solla ittifak kuran Karayalçın CHPnin kapısında bekler. BBP ile SP de kim bilir kimin kapısında
Türkiye kamuoyunun bu trafiği sağda ve solda birlik diye mutlu mesut seyretmesi ise sadece düzenin konjonktürel bir başarısı olacaktır. Birliğin örttüğü ayıplar listesine, bu akıl almaz yozlaşma kolay kolay girmeyecektir.
Türkiyede düzen siyaseti, mevcut tarafların biraz da pragmatik davranması biçiminde tarif edilemez. Türkiyede pragmatik taraflar çıkarlarına uygun politik kapı ve parti rozeti aramaktadır. Artık liberaller, sosyal-demokratlar, faşistler ve diğerleri, siyaset yaparken doğal olarak bir de işlerine nasıl geldiğine bakmıyorlar. Çıkar odakları hangi tabela işlerine geliyorsa ona bakıyorlar.
Bu akıntıya, oturup bağımsız adaylarla Meclise girme hesapları yapan solcular da ortak olmuştur.
Siyaset taraflılıktır. Taraflar mücadele eder. Bir siyasi parti mücadele eden bir tarafın dört başı mamur tanımlanması için vardır. Bunlar kitapta yazar. Türkiyede ise düzen açısından bir önemleri kalmamıştır.
Bu derin bir yozlaşmadır. Ve kesinlikle tuhaf karşılanmamalıdır. Düzen partilerinin kutsal birliğinin bu şekilde açık edilmesi, emekçilerin aydınlatılması için bir avantaja, olanağa dönüştürülebilir, dönüştürülmelidir.
Düzen partilerinin çıkarcılığı başlı başına bir siyaset kültürü, bir siyaset tarzı haline getirip sola dayatmalarına teslim olmamak, birinci koşuldur. Sol, her yeni haberde daha da çirkinleşen birlik öykülerinin dışında durmalıdır.
Bırakalım düzen kocaman kara puntolarla her şey çıkar için diye atsın manşetlerini.
Sol, ben buradayım demelidir. Buradayız: Sömürüye karşı, para babalarına karşı, Amerikancılara, Avrupacılara karşı
Diğerleri kapı çalmaya devam eder. Bu cüreti gösterenlerse eninde sonunda kazanır.
