en zor durumlardan biridir. giden aslında iyidir. geride kalan sanki yetim kalmış hisseder kendini. terminal otobüsünde ağlanmaya başlanılır. gidilecek yere kadar ağlanılır.
kötü koyar, Allah göstermesin o acıyı kimseye... harbiden canının acıdığını hissedersin. acın o kadar artar ki, ruhsal olmaktan çıkar, fiziksel bir acı duyarsın. mide krampları başta olmak üzere...
gün gelir de ,
terminale tek başınıza gidip,
öylesine bir peronda, kimsenin gelmeyeceğini bile bile bekleyip ,
zaten olmayan ümitleriniz tükenince yine geldiğiniz gibi tek başınıza geri dönerseniz ,
işte o gün her şey bitmiş demektir...
şöyle bir ihtimal var bir de: gittiği gün dağların altında kalmışsındır. ama mucizevi bir şey olur bir süre sonra tekrar gelir ve hiç dönmemek üzere kalır. hiç birşey bu kadar lezzetli değildir. bundan sonra hiç dönmemek üzere buradadır. artık seni üzdüğü günlerin bedeli olarak, belli aralıklarla o üzülecektir. annesi ve babasının her dönüşünde.ama hiç gelmeyeceğini düşünüp kahrolmaktan iyidir belli aralıklarla görüşebilmek.yani onun ki senin yaşadığından zor değildir.*
