Herkesin başına gelebilecek durum. Illaki hepimiz yaşadık yaşayacağız. Icimizden beddualar edecegiz, aglayacağız, asla unutamayacakmısız gibi gelir. Halbuki her sey hızla geciyor. Olgun insanlar yoluna devam.ediyor kendi payına düseni kendi icinde yaşayarak. Ama bunu kaldıramayıp kadınların canına kıyan erkekler o kadar arttı ki, sanki erkekler o yaptı ben de yaparım yarışına girdi. Korkuyorum, korkuyoruz. Kendi yolumuza gitmek en insani hakkımızken, bunu bizden alıyorlar. Ben asla yapmam diyen veya etrafımızda gördüğümüz ne kadar düzgün bir insan dedigimiz kişinin içinden bir canavar çıkıyor. Artık sevilmiyor olmayı kabullenmek, kendinle barışmak önce kendini sevmek.
Umarım herkes bunu başarabilir. Bir gün olursa, vasiyetim olsun.
alışıyorsunuz lan, ilk terkedilişinizde ciddi bir depresyon yaşıyorsunuz. yaklaşık 1 ile 2 yıl sürebiliyor.
ikinci terkedilişiniz de biraz daha hafifliyorsunuz, sizi sevmeyen ve size değer vermeyen insanların sırtınızda bir yük olduğunun farkına varıyorsunuz. bir üçüncü olsa da farketmiyor artık. çünkü insanların değer verme algoritmasını ve ilişkinin tüm mekanizmasını çözmüş oluyorsunuz, ve doğru insanı beklemeye başlıyorsunuz.
Ne söylenirse söylensin ifade edilemez. Sadece sevgili değil ölen birisi de terkeder sizi. Hemde ihtiyacınız varken.. Tabii daha acı durumlar da vardır. Hem ölen biri hemde hayattaki kişi tarafından terkedilmek.
Aklında oluşturduğu parkuru tamamlayıp terk etmişse;
Sana mı, egosuna mı çalışıyor?
Seni mi, sevmeyi mi seviyor?
Hiç yaşanmamış duyguları ilk defa tattığı için mi tatmin oluyor?
Seni serinleten su, onu neden boğuyor?
Başımı ağrıtmama değer mi?
Bana kazandırır mı yoksa benden götürür mü?
iç huzuru olmayanla mutlu olabilir misin?
Sendeyken mi kalkıp gitti yoksa sen onun kalbinde konuktun, tek değişen yorulup seni uğurlaması mı oldu?
Kendine mi sana mı çalışıyor?
