mantıklı bir terkediliş koymaz. insanı parçalan şey , terk edenin adı gibi bildiği ayrılık sebebini söyleyemeyip havadaki sineği bahane etmesidir. birisine kendinizi teslim ettiğiniz an sizden vazgeçmiştir. bu öyle değildir ya demeyin öyle. her insanı siyanür nasıl öldürüyorsa ilişkiyi de teslim olmak öldürüyor.
"birbirinizi iyi-kötü bir şekilde sevdiğiniz halde o size alışamamış olabilir. sizi yara bandı olarak görüp, uzun bir süre bu işleve uygun olup olmadığınızı tartmış ve en sonunda 'denemekten ne çıkar' diye düşünmüş olabilir. diğer diyar sevgisi, aşkı, hatıraları ağır basmış olabilir sonra. 'şerefsizlik', 'yalancılık' değildir bu, insanlıktır. onun da elinden bir şey gelmez ve terk etmenizi bekler.
sonunda yaparsınız. ağlaya ağlaya yaparsınız. alışmak sevmekten daha kolaydır çünkü. ağlarsınız. o da ağlar. bunu bilmenize gerek yoktur. o an bilmeniz gerektiğini düşünürsünüz ama öyle değildir. bilmek acıları hafifletmez, anıları silmez. tam tersi, sizi o anıya da tutsak eder. bildiğiniz her an ardından yası tutulacak başka bir anıya dönüşür.
terk edilmek isteyen 'o' da üzülür ama geri dönüş, etrafınızda anlatıldığı gibi kolay veya mümkün değildir.
tekrar terk edilmenin ne menem bir şey olduğunu bile bile kalbindeki meyildir onu bunu yapmaya iten. kalbindeki meyil hem sizden yana hem başka diyara doğruysa... bulamadım kelimesini, boktan bir şeydir herhalde bu his.
'...sensiz olmaz, gitme' demesinde bu sonsuz karmaşayı görürsünüz. dağınıklığı sevmiyor olsa da karman çorman leş bir odada hayatını sürdürmeye çalışmasına siz de göz yumamazsınız.
çok büyük acımasızlıktır bu.
acımasızlık ayrılığın sonrasında onun ruhuna işler, gözyaşınızla bile eğlenir olur. onun eğlendiğini bilmek sahiplenilmesi yanlış, küçük bir mutluluk olabilir. olsun. zaten aşklar hep böyle.
onun terk edilmesi, sizin kendinizi terk etmenize dönebilir. dönsün. başka biri olunca kendinizi bulursunuz belki. bulanlar var. belki artık şarkı söylemiyorlar ama varlar.
alışkanlıkları da terk etmek gerektiğini idrak edince boşluklar hasıl olur. önce boşluklara uygun parçaları bulursunuz. en ağrılı kısmı budur. terk edileni anlatırken terk edilene dönme mevzusuna kayar muhabbet. öyle olmaz, olmamalıdır.
zamanla aklınızda en çok yer eden anıları unutmaya başladığınızı görürsünüz. ipi kopan balon gibi, uçar ve kaybolur. çırpınmak kar etmez. etmeyecektir. etmemelidir de zaten.
bazı anılar kalır ama. hiç silinmez. rüya görüp uyandığınızda, sanki o zamandan ileri bir dakika gitmemiş gibi uyanabilirsiniz. bu artık bir zamanlar duyulan aşkın emaresi değil, yaralarının sızlayan izleridir.
onca çırpınmayı yarasız beresiz atlatabilmeyi düşünmek/böyle olduğunu iddia etmek zavallı bir avuntudan başka bir şey değildir zira.
pişmanlıksa en faydasız duygudur artık.
cem adrian yeni albüm çıkarmış olabilir, 'bu ayrılık kalbindeki en büyük yaradır artık' demiş de olabilir. dinlemeyin zevzeği."
Bu yazının tarihi 29.08.2011. Atfedilen tarih ise 2008-2009 aralığına denk düşüyor. Eskiden sahi biriymişim. Aşkımla, acımla, zevzekliğimle çok sahiymişim. Şimdi ne olursa olsun daima gülümseyen biriyim ve çok sahteyim. Sürekli sızlanan ve hiç memnun olmayan biri olmamak için o sahi güzelliğimi neredeyse kesip atmışım etimmiş gibi. Öyle basit ama çok sancılı. Şimdi hem ağrılı hem de kendine bile yabancı. Öyle özledim ki gerçekten gülen gözlerimi.
en son buluşmamızda "saçmalama, ben seni terk edecek kadar şerefsizmiyim" diyip 1 ay sonra 5 yıllık ilişkimizi eften püften sebeplerden dolayı bitirip terk etmesi?
aynen, en az o kadar şerefsizmiş.
Tek bir dal sigara yakın ve gülümseyin.
Haftalar içerisinde Önce kendinize odaklanın. Sonra tekrar hoş olmaya başlayan farklı karşı cinslere yavaş yavaş.
Yeni başlangıçlara merhaba.
Biri sizi durduk yere saçma sebeple terk ettiyse ve bu da yetmezmiş gibi sizi suçlayıcı konuşup gittiyse bilin ki en adi suçlu odur. O yüzden de böyle mallara üzülmeyin kardeşim.
bir fotograf karesiyle basladi her sey. bir fotograf karesi ile de nihayete ermek uzere. iki fotograf arasinda bes yildan fazla bir sure olsa da aslinda ayni dugun albumunde bulusabilirler rahatlikla. ilk fotograf hem bitis hem de baslangicti benim icin. ikincisi sadece bitis olacak sanirim. ve kacinilmaz bir sekilde, her seyi acimasizca sonlandiran ve yillar gectikce kotu hatiralari unutup guzellere tutunma gafletinden kurtulamayan beynimin luzumsuzlugu nedeni ile kendini kahreden yine ben olacagim.
ilk fotograf karesini gordugum gunden kac gun sonraydi hatirlamiyorum. kafam bir dunyayken onunla tanismistim. gece ile gunduz kadar farkliydik birbirimizden. benim tum enerjisizligimin aksine o hep hayat doluydu. benim tum ketumlugumun yaninda o okunmayi bekleyen acik bir kitap gibiydi. benim tum sevgisizligimin icinde onun tum dunyaya yetecek kadar sevgisi vardi. buydu aslinda bizi birbirimize ceken. ben sevgisiz kalmis bir sokak kedisi gibiydim, o da hemen vicdani titreyen, sevecen, alelade bir kadindi. beni evine aldi, besledi, sevgiye bogdu.
kac ay gecti bilmiyorum. bir aksam ona evlenme teklif ettim. tum zerafeti ile beni reddetti. cunku cok iyi biliyordu ki ben gercekten evlenmek istemiyordum. o gecenin tek gercegi alkoldu cunku. "tamam o zaman! ben de sana bes yil boyunca bir daha hic evlilik teklif etmeyecegim." dedim alinmis bir halde ve "tam bes yil sonra bugun yeniden teklif edecegim" diye de ekledim. sarhosluguma verip olayi buyutmedi ve gulerek "bes yil sonra, bugunun tarihini bile hatirlamayiz" diye cevap verdi. bir sure sustum oylece. sonra, "hatirlarim dedim" buyuk bir kederle. "hem de cok iyi hatirlarim."
elbette hatirlardim. tam bir yil once o gun evlenmisti cunku. dugununden birkac gun sonra da bana bir fotograf karesi gondermisti. hemen yargilamayin onu. bizim hikayemizdeki kotu adam bendim. hakli olansa oydu. ve hakliliginin verdigi gucle canimi acitmak istiyordu. oncesinde cok ikaz etmisti beni. her davranisimla adim adim onu hic istemedigi bir evlilige suruklemistim. umrumda olmaz derdim eskiden ama fotografi gorunce yer ayaklarimin altindan kayip gitti. dengesiz hayatimin icindeki en dengesiz gunlerimi yasadim. cok zor bir donemden gecerken o cekip kurtardi beni tum bu cinnet halinden. ve ben kahir dolu bir alkol komasi icindeyken evlilik teklif etmeyi layik gordum ona. yine bencil, yine saygisiz ve yine kotu adamdim. bir de uste cikiyordum terbiyesizce. o yine de buyutmedi konuyu, beni sevgi simarigi yapmaya devam etti.
goz acip kaparmiscasina koca bir yili devirmistik bile birlikte. butun bu zaman boyunca bir tek sey disinda baska hicbir sey talep etmedi benden. bir cocugu olsun istiyordu sadece. o icindeki tum dunyaya yetecek sevgisiyle doyuracagi ve dunyanin en sansli insani yapacagi bir cocugu olsun istiyordu. bense cocuklardan nefret eden halimle bu istegine hep olumsuz cevap veriyordum. aklim almiyordu baba olma fikrini. ben hayata karsi bu kadar nefret doluyken, bir cocuga nasil babalik yapabilir, ona nasil mutlu bir dunya sunabilirdim. ben olmaz demekten yorulmustum ama o israrciligini birakmiyordu.
ikinci yilin icindeydik sanirim. yine cocuk istedigini soylemisti laf arasinda. sert bir sekilde, "evlenmeden olmaz" dedim. o kadar a-s-i-l-d-i ki 'evlenelim o zaman' bile demedi. o gunden sonra da cocugu beni evlilige zorlamak icin bir arac olarak kullandigini dusunurum diye bir daha hic mevzusunu acmadi. ne yalan diyeyim ondan biraz sikilmistim aslinda. cocuk konusunu kullanan biri varsa o da bendim. korkakligim yuzunden onu terk edecek cesareti bile bulamiyordum kendimde. belki cocuk arzusu nedeni ile o beni terk eder umidi ile gunlerimi geciriyordum.
o ise kabullenmisti her seyi. onun dunyasinda sebepler ve sonuclar yoktu. olgular birbirinden bagimsizdi her zaman. eger sansliysa istedigi iki seye ayni anda ulasacagini dusunur ama sansli degilse birine sahip olmanin da onemli bir durum oldugunu savunurdu. neden ikisine de erisemiyorum diye hayatini zindana cevirmezdi. dahasi iki olguyu asla birbirine baglamazdi. ornegin [cocukarzusu + cocukistemeyenadam = ayrilmak] gibi cebirsel islemlere girismezdi. eger o adamdan cocuk sahibi olamayacaksa o adamin hayatina kattigi degerlerle mutlu olabilirdi. bense hep bir olguyu diger bir olgunun sebebi haline getirirdim. o yuzden iliskilerde hakli olan hep ben olurdum. karsimdakini bir hataya dogru adim adim iter ama sonunda da o hatayi yaptigi icin onu cezalandirirdim. dedim ya korkaktim. adam gibi cikip sorumluluk alamazdim. ornegin delicesine aldatmak istedigim zamanlar ve ortamlar olurdu ama son anda korkup yapamazdim.
bu sekilde bes koca yili devirdik. bunca zaman o seytani planlarimin islemedigi tek kadin o oldu. onu hicbir sekilde bir hataya itemedim. o da beni oldugum gibi kabul etti. derken, o gun alkollu halde soyledigim bes yillik cezanin bitmesine gunler kaldi. adim gibi biliyorum ki benim o tarihi asla unutmadigim/unutmayacagim gibi o da o tarihi hic unutmadi. ve haliyle bes yili devirmis iliskinin varligindan da guc alip evlilik ve devaminda cocuk hayallerini kurmaya daha saglam temellerle yeniden basladi. dun, bilgisayarimda gordugum bir fotograf karesi ile karsilastigimdan bu yana da bense onu terk etmenin yollarini ariyorum.
bu kirilmaz dongunun bir parcasi/oyuncagi olmaktan yoruldum. ama bunu degistirmek icin elimden hicbir sey gelmiyor. yine tum korkakligima ragmen, terk eden ve sonrasinda kahrolan ben olacagim. bir sonraki limana siginana kadar firtinali sularda yol alacagim. ve bu kirilmaz dongu, bir baska limanda yeniden sahnelenecek. ta ki o acimasiz sular beni karanligina cekip gercek terk edisi tecrube ettirene kadar! herkesin bir laneti vardir, benimkisi de terk etmek olsa gerek!
bu yüzdendir, diğer entrylerimde bahsettiğim, her ilkbahar aklıma (bkz: mert işler)'in gelmesi
o da zor günlerimde yalnız olmadığımı güzel tercüme etmişti.. canım dostum
bilemedim.
ilk gece saat 4:48 ve 3 saat sonra işe gideceğim.
güzel değil mi?
öldürdüler beni. nasıl yaşamayı öğrenirim bilmiyorum geri. çok canım yanıyor, ismail abinin dediği gibi.
geçiyor mu bu acı?
ve tekrar olma ihtimali hiç yok, neden biliyor musunuz?
128 kere sordum. ve hepsinden asla, imkansız, hiçbir şeyi değiştiremeyeceksin olmayacak türevi cevaplar aldım.
en çok koyan ne biliyor musunuz?
kendimi bugünkü kadar hiç aciz hissetmemiştim. aldılar benliğim kaldıysa, hayat çok acımasız be ahali. çok depresif ama sesimi duysanız buna şükrederdiniz.
hayat işte, top gibi oynuyor bizimle.
yenildim bırak artık bırak, kale boş kaldı.
Babasının karanlıkta ortada bırakıp kaçtığı bir çocuğun ağlaması feryat etmesi ciğerinin sökülmesi gibi bir andı sanki. gerçekten biri ölmüş gibiydi. Kolumun birini kaybetmiş gözümün feri sönmüş gibiydi. Yaz ayıydı. Ama sanki cehennem ateşi harlamıştı bulunduğum toprağı. Kavruluyordu içim. Dünya başıma yıkıldı derlerdi inanmazdım. Bu cümleyi kuran boşa kurmamış demek ki.O günden beri duygu namına hiçbirşey hissetmiyorum. Kaskatıyım. Güçlüyüm güçlendim atlattım ama duygularım alındı resmen.
Terk ederken vicdan yapmadıysan terkedilmek daha kötüdür. Net. Sana zarar veren birini terketmek en doğal haktır. Kendi yaptıklarını görmeyip de terkedildim diye zırlayanlar bunu eksileyebilirler.
Terk etmek buna tek atar efenim. Gerçi "efenim" hala moda mıdır? 2016 dan beri afkydım.
terk edilmek güzel gelmeye başlıyor büyüdükçe. terk etmenin vicdan ağırlığı sende olmuyor. bu mükemmel birşey. Mutlaka bunu yaşa. Terk edil ve devranın dönmesini bekle.
bir uzun bir kisa bip sesine sigdirilircasina, paralarcasina yasanan herseyi, mahkum edercesine gecmise gelecegi, ve akarcasina gozler irmak gibi, dolarcasina gunler baraj gibi, kokarcasina guller eski sonbahardan kalma bir aniyi, dinlercesine bir eski ninniyi, taparcasina sevmeyi sevmeyi ve yasananlari, cakarcasina topun gelisine, ucarcasina kafaya cikip onsekizden gelen muz ortaya, da hakem ofsayt calarcasina hayatimizin bir dakikasindan, kosarcasina yokus yukari sirtimizda bir kaya ufalarcasina bizi yalarcasina atesleri gonlumuzu, ask i baharinin sonuna cikarcasina bir ogle vakti, cinlarcasina sesler kulagimizda uguldarcasina, zamanin kiyilarina yazdigi notalari silercesine koskoca bir dalga gelipte, okurcasina sacma sapan bir entry i, yazarcasina ir basligin altina o derecesine, o raddesine, o sevecesine bir eylemdir terketmek.
Birilerinin karşısına daha iyileri çıkıyor ve terk ediliyorsunuz sonra ne mi oluyor? Siz aslında hiç kötülük yapmamışsınız çok sevmişsiniz değer vermişsiniz ama bakıyorsunuz ki terk edilmişsiniz..
Sonra sizi terk eden kişi pişman oluyor yanınıza geliyor af diliyor sizi geri istiyor..
Affetmeyin arkadaşlar çünkü ne olursa olsun doğasında vardır bu. Size yine aynı şeyi yapacaktır.
anksiyete bozukluğu tedavisi görülen bir dönemde, 1 ocak saat 00:00'da, gurbette soğuk bir binanın içinde ne idüğü belirsiz birkaç adamla votka içerken cep telefonuna gelen bir mesajla yaşanıyor ise çok farklıdır. bir kaç ay sonra da kendisinin okulda kalabilmek için tüm akademisyenlerle yattığını ve okulunda ünlü olduğunu öğrenince daha da gariptir. 3 yıl sonra instagrama koyulan takım elbiseli fotoğrafa ''bence artık evlenebiliriz'' mesajı göndermesi ise, çok daha gariptir.
ilk buluşma soğuk bir his veren, küp buzlarla doludurur bedeni sanki zaman geçer her bir buz küpü kora dönüşür, yanmayı da donmayı da dibine kadar tadar insan.
