"bu cümle öyle bir cümle olmalıdır ki bağıra bağıra gidiyor, koymuş kafasına, yüreğine. tebliğ ediyor. ölçmüş, tartmış, düşünmüş, taşınmış, ıkınmış, sıkınmış. gidecek belli.
- çok düşündüm
diye başlayan bir cümleden zaten hayır gelmez. aşıksan düşünmeyeceksin.
-dün gece
der aslında ama dün gece bunu anlatmaya karar vermiştir. öncesi vardır.
-çok denedim.
işte burda hafif hafif kırılmaya başlarsınız. "çok denemiş" demek ki bir yerden sonra düşünmeye başlamış, orada aşktan uzaklaşmış ve aslında biten bir şey için bir denemeler silsilesi yaratmış ve yaşamış ve haberiniz bile yok.
-olmuyor.
e güzelim, buraya kadar anladık zaten. bu mahsun bakışlar, bu titreyen dudaklar, boğuklaşmış ses var bişey belli "olmuyor"muş
-seni de kırmak istemiyorum.
tamam canım sen istemiyorsun diye "kırılmam" da nedir yani, at yere bas üstüme, parça parça et, üstümde tepin. kırılamam zaten zira sağlam parçam kalmadı.
-ama mutlu ol istiyorum.
canım çok tatlısın.
-çok iyisin sen.
ya ben seni si..
-ayrılmalıyız.
bu noktadan sonra, ya insanız işte öyle arsız bir umutlanma hali var. bu noktaya kadar hala düşünür insan''yok yok demice'' e dedi şimdi ne bok yicem diye düşünmeye başlanır. attı topu bekliyor. ya kornere atıcan, ya taca, ya da basıcan doksandan o gölü sen atıcan"
işte bu en güzel cümle o doksandan atılan golün cümlesidir.
meşhur bir şiirin kısa bir bölümünü okumuştum kendisine:
ne vedaya gerek var, ne de mektuba hacet!
git de allah aşkına bir selama muhtaç et!
evet, maalesef yaptım bu andavallığı. o an nasıl göründüğümü düşündükçe adam tutup kendimi dövdürmek istiyorum. şöyle ağzımı burnumu güzelce bi kırdırmak...
