tanım: terk edilen kişinin yaşamının, terk edildiği andan itibaren izlediği süreçtir.
bu dönemi rahat atlatmak da, bu dönem yüzünden kafayı yemek de kişiye bağlıdır. ilk günler kesinlikle çok zor geçer. hiç bir moral kaynağı etki edemez bu evrede, bu bir gerçektir. anlatarak, yeri geldiğinde bağıra çağıra ağlayarak, intikam dolu* şarkılar dinleyerek, yine de terk eden kişiyi sosyal paylaşım sitelerinden an be an takip ederek geçen evredir. çivi çiviyi söker evresine kadar azalarak ilerler. allah yardım etsindir.
terk eden kişinin,aslında terk edilen kişi olduğu gibi zırvalarla etraftan avuntular duyulur.yatağa girdiğinizde mal gibi karanlığa bakıp,sonra telefona bakıp,sonra tekrar mal gibi karanlığa bakmaya devam edilir,bu süreç uzadıkça acı verir...
alışkanlık olduğu için insanın kendini deprepsifde hissettiği zamanlardır. yapılacak en güzel şeyler şunlardır.
-slow müzikler mp3lerden, telefondan silinip hareketli müzikler yüklemek.
-illa numarayı silmenize gerek yoktur, sevmediğiniz bir arkadaşınız adı ile kaydedebilirsiniz.
-böyle içinde boşluk hissettiğin zaman en güzeli sütlü, kremalı nescafe yapıp bir güzel içmektir.
-yani sonuçta her aşk bir gün ölümü tadacaktır diye düşünülerek herşeye zamana bırakmaktı.
Gunlerin 24 saatten daha fazla oldugu zamandir. Gecmek bilmez saatler, muzik dinlersin onu hatirlatir, oyun acarsin sarmaz. Telefona bos bos bakarsin. Icine okuz oturur lan adamin.
başta içinize sindiremezsiniz. eğer facebook hesabı herkese açıksa durmadan girer bakarsınız, kimle arkadaş olmuş, ne yapmış, ne paylaşmış vs. sonra twitter hesabına geçersiniz sizi ima eden yazıları var mı onları araştırırsınız. günler böyle geçer gider siz şarkıları dinler, onu düşünür nefret edersiniz, bazen özlersiniz. ta ki onun yeni bir ilişkiye başladığını öğrenene kadar. sonra kabullenme dönemi başlar. onun için hayat devam ediyorsa benim için de devam ediyor dersiniz. yeni sevgilisinden nefret edersiniz, ondan nefret edersiniz, her şeyden nefret edersiniz.
yaşıyla ilgilidır. Yirmili yaşlarda bir kadın terkedildiyse muhtemelen ya depresyona ya yeni arayışlara girer. Ama otuzlu yaşlarda bir kadın terkedildiyse o pek sarsılmaz hayata kaldığı yerden devam eder.
zifiri karanlıkta, buz gibi bir havada yürümektir ilkin. yavaş yavaş, başağrıları eşliğinde, bir çıkış yolu bulup oraya doğru umutla ilerlemektir sonraki adım. güneş ışığına, keyifli bir gülümseme dudakları kaplarken, güzel gözlere bakarak çıkmak olmalıdır finali.
kişinin yaşamı akmaz, zaman donar kalır sanki, sadece hayat onun etrafından akar gider. gözü kulağı telefondadır. aynı şeyleri düşünür durur.
(bkz: ayrılık acısı)
terk edildiğiniz an, "amaan" der, filmi izlemeye devam edersiniz. sonra şöyle etrafınıza bakıp, "gerçekten ayrıldık lan biz..." dersiniz. evet, ayrıldınız. uykularınız kaçar, hele çok uyumayan biriyseniz * , hiç uyuyamazsınız. içinizden mesaj atmak gelir, cevapsız bırakılırsınız. tamam dersiniz artık, kabullendim...
gezersiniz, kitap okursunuz, şarkı söylersiniz. ama öyle kolay olmaz. anlık bir duraksama halinde ağlamaya başlarsınız. "evet, evet toparlanmalıyım." der ve tekrardan sahte gülücüklerin arkasına saklanırsınız. sanki gerçekmiş gibi de kandırırsınız kendinizi. facebook, msn ve telefondan uzak durmaya çalışırsınız. 2 hafta önce telefonumun şarjı bitti hala takmadım mesela ben.. facebook'u dondurursunuz. baktınız ki msnde yok, msne girersiniz. ama sıkılırsınız da.. muhabbetini sevdiğiniz bir kaç kişi işe yarayabilir..
biri gelir, üzerinden zaman geçmeden. olabilir dersiniz, ama gelecekte. sonra o neden şimdi değil der. siz yalan söyleyemezsiniz de. sınav var dersiniz. ulen ahmak, onu severken seninle nasıl olayım dersiniz adeta. o anlamaz ama. siz istemeyince, o da gider. bunun bir önemi yok. siz kaldığınız yerden devam edersiniz... o ayrılık gününden. çekilmez olur. çekilmiyor...
terk edilen insanın ne kadar aşık olduğuyla bağlantılı bir eylemdir. neredeyse ihtisas yapmısımdır bu konuda. * şimdi ne desem nasıl anlatsam bilemedim.
ruh sağlığınız ağır yara aldığından sağlıklı düşünemez karar alamaz hale gelirsiniz. heryerde o'nu görür, o'nunla yatar o'nunla kalkarsınız. gözünüz devamlı telefondadır. 'acaba arıyacak mı'larınız hiç bitmez. işyerinde ölü cenaze gibi dolaşırsınız. ağlarsınız ama artık ağlamakta yeterli gelmez. ama zehri boşalttığınızı düşünürsünüz. içinizdeki acıyı dindirmez. mutlu çiftlerden bile nefret edersin. kolay etlatılacak bir olay değildir. atlatmanız aylar sürebilir hatta yıllar boyu bile unutamazsınız. sonra içinizde ona karşı en ufak bir sevgi, his kalmadığında ne salakmışım dersiniz. sonra onu soranlar olur onlara da;
iyi bilirdik dersiniz olur biter. amann anlatmaya bile değmezler **
iyiyim ben, hep aynı şeyler işte. Uyku hapları, yalan dolan gülümsemeler. iyiyim ben hem sen tanırsın beni. Ne yapsam, ne söylesem o geç kalmışlık hissi...
(bkz: Emre aydın - Son defa)
hala cok seviyorsa, ölecegini sanir ama ölmez. zamanla kendine mesgaleler bulur oyalanir. cok sonra donse keskeler yerini donsede askimiz ayrilikla lekelendi, donmesin artiklara birakir. ama hala donse de biraz naz yapsam, pesimden kostursam sonra affetsem hala icinden geciyor, msn skype, facebook ve baska her tur iletisim aginda gozlerin onu ariyordur. olmayinca olmuyordan, civi civiyi sokere gecip, yeni aska yelken acmak bu derdin dermanidir. onun gibi sevilmez ama baska turlu sevilir yada hic sevilmez ama kesinlikle kafayi rahatlatir.
