sözlüğe her girişimde görmeye başladım artık buna benzer başlıkları. perde takmaktan şikayetçi olan ne çok insan varmış hem de bunların hepsi evin delikanlıları. bir de dönüp kendime bakıyorum. yaklaşık 6 senedir evdeki tüm perdeleri ben takarım. güneşliği, salondaki kalınları efendim tülleri bilmem neleri. boyum da 1.57. merdivenin en tepesine çıkınca ancak yetişiyorum. ben ne yapayım. ama bugüne kadar da hiç şikayet ettiğimi hatırlamıyorum. anneleriniz evi çekip çeviriyor, köşe bucak siliyor. perde takıyorsunuz alt tarafı, elinize yapışmaz.
annelerin temizlik manyaklığının son raddelere ulaştığı şu bayram arefesinde, evde fazla kalmaması gereken uzun boylu, çilekeş oğuldur.
abi yapan bilir. bu perde takmak ne gıcık, ne boktan işmiş. sürekli bir rebaund alan basketbol oyunusu pozisyonunda, kornişe geçirilen o pilastik, bitmek bilmeyen şeyleri tek tek takmanın eziyetini çekeceğinize, gidin dışarda soğuktan geberin daha iyi. kollara giren ağrının yanında hiç kalır.
ne zor işmiş amına koyim, sabahtan beri kollarım koptu.
bu adam aynı zamanda gazla çalışan, evdeki koltukların yerini değiştiren oğuldur.
- oğlum! gel buraya bakayım.
+ anne abartma istersen, bırak buzdolabının altı da pis kalsın. nasıl kaldırayım onu tek başıma, gavur ölüsü gibi meret.
en asil duygularin insanidir, annesinin yorulmasina dayanamamiş bu görevi yapmayi kendine borc bilmistir. o kadar temizligi annesi zaten yapmistir bi de perdelerimi taksindir. velhasili kelam helal olsundur.
uzun boylu erkek çocugudur. sinirleri sağlam olmalıdır. çünkü binbir güçlükle takılan perdeden sonra annenin hayır yanlış oldu en diptekine takacaktın sözüyle psikopata bağlayabilir.
(bkz: biri bana mı seslendi?) tam kendi kendinize takılırsınız anne odaya girer. noldu anne? perdeler asılacak.
tüm hayalleri suya düşmüş insandır.
en sıkıcı durumdur.
