her zaman kazık yiyen, insanların ikiyüzlü olduklarını hep unutan, kendisine her güler yüzle yaklaşan insanla dost olan, yalan söylemeyi beceremeyen hep alay konusu olan ve alay konusu olduğunun farkında bile olmayan saçma sapan bir insandır.
bence her insanın böyle bir evresi olmuştur. sonradan çakal olur insan. her yediği kazıkta akıllanır. insanların gerçek yüzlerini gördükçe sanki vahiy inmiş gibi irkilir ve kendine gelir.
en son seçim yapması gerekir, ya karşısındakiler gibi çakal olacak ya da uyanık akıllı ama iyi birisi olarak devam edecek hayata. bu seçimi daha çok bu saflık evresinin ne kadar şiddetli geçirildiği belirler. kişi çok kazık yediyse o kazıklara başkalarını oturtmak için aciz ve kötü insan ordusunun arasına katılır.
keşke böyle bir insan olabilse herkes ama kişilerin yaşadıkları, yaşayacakları, yaşam şartları bunları değiştirebiliyor.değiştirmeyen yok mu ? var ama çok az sayıda.
(bkz: iyi bir insan olmaktan vazgeçme sebepleri)
