insanoğlunun temel ihtiyaçlarının öresine beresine yüklediği, sıkıştırdığı kurallardır.
Yemek, uyumak ve hatta tuvalet.
Günümüzde yemekteyiz programlarında gördüğümüz saçma sapan, adına sofra adabı konmuş abartılı ritüeller...
temel ihtiyaçlarımızı karmaşıklaştırıyoruz.
oysa ki basittir tüm bunlar. başkalarını rahatsız etmediği müddetçe ne derece önemlidir kaşığın durduğu yer?
Zamanla kendi kendimize "modernlik" adıyla zulm ettiğimiz sözde adabı muaşeret gereklilikleri...
insanoğlunun sözüm ona medenileşme tarihinde başına sardığı belalar...
ilk zamanları düşünelim... nasıl bu noktaya gelinmiştir?
dalından koparıp yedin elmayı önce.
sonra dalından koparıp mağarana götürdün.
sonra dalından koparıp mağarana götürdün ve yere koydun.
sonra altına bir tabaka yerleştirdin.
sonra belini ağrıttı bu, bir de taş koydun altına: masa.
sonra baktın ki dişlerin eskisi kadar güçlü değil, böldün onu.
sonra ellerinin kirlenmesi rahatsızlık vermeye başladı, çatalı ürettin.
sonra lokmalar büyük gelmeye başladı, bıçağını modernize ettin.
ama orada durmadın...
bugüne geldin...
kaşığın yüzü nereye bakıyordu?
servis kaç santimden yapılırdı?
hangi bardak hangi bardağın kaç santimetre kare yakınındaydı?
halbuki elmayı hala ısırıp yemektesin kimi zaman...
işini görmedi mi?
ortasını bulmak zor muydu?
demek değildir ki bulduğun yerde hacetini gör, demek değildir ki pilavı avuçla, demek değildir ki taş üzerinde uyu.
demektir ki hacetini görmek için mesela lavabo deme, demektir ki bıçağı sol elde tutanı küçümseme, demektir ki uyurken güzelleşmeye çalışma.
demek değildir ki özgürlük, basitleşme adına kabalaş.
demektir ki özentilik uğruna komplekse girme.
demek değildir ki dümdüz ol, öğrenme, bilme.
demektir ki karmaşıklaştırma, yerme, bilgiçlik yapma.
bu gece yemekteyiz...
sağ eller havada. bıçaklar şimale bakıyor...
