tembelliğin rasyonel temelleri ve faydaları üzerine bir akıl yürütmedir.
homo sapiens bilinç sahibi olup adem ismini alalı binlerce yıl geçmiş, insanlar binlerce yıldır çevrelerindekilerin ölümlerine, kendi ölümlerine ve kendi ölümlerine şahit olanların ölümlerine ve kendi ölümlerine şahit olanların ölümlerine şahit olanların ölümlerine şahit olup durmuş. ama anlamlı bir topluluk kalkıp da diyememiş; "yahu bütün insanlar ölüyor, bizde insanız, öyleyse biz de öleceğiz. madem öleceğiz neden yaşıyoruz. yok olması kesin olan insanın, varlığının amacının var olmak olduğunu sanması kadar trajik bir şey olabilir mi? yaşamak için çaba sarfetmek akıntıya karşı kürek çekmek demek değil midir? akıntıya karşı kulaç atan insanlar boşuna enerji harcıyor, zorluk çekiyor ve hiçbir yere varamayarak boğulup ölüyorken ve akıntı yönünde kulaç atan insanların çok yol katettikleri ve kıyıya varıp kurtulabildikleri, hem daha az yorulup yüzmekten zevk bile alabildekleri vaki iken, insan neden zorluğu olmayan stressiz, çok fazla enerji harcanmayan ve yıpranılmayan bir hayata sıkıntı ve zorluk içinde, stres ve getirdiği dünyanın bütün birleşmis hastalıklarıyla mücadele ettiği bir hayatı tercih eder."
hem şu anın kesin olan gerçekliği yerine, gelecek dediğimiz mevhumun muhtemel gerçekliğini tercih etmek mantıklı bir insanın yapacağı bir iş midir? yani şu andaki kesin olan rahatımı neden gelecekteki elde etmem şüpheli bir fayda için bozayım? eldeki kuş teldeki 2 kuşdan yeğdir diyen atalar neden bu basit gerçeği görememişler veya görmemezlikten gelmişler.
hiçbir sanayi faaliyetinde bulunmayan hayvanlar ne kadar rahat, bolluk içinde ve mutlu yaşıyorlar. aslanlar ceylanları, ceylanlar bitkileri, bitkiler aslanların ve ceylanların artığı karbondioksiti, azotu afiyetle yiyor. dikkat edilirse aralarında en tembelleri olan bitkiler en rahat yiyecek bulanı. uyanın ey insanlar, kafanızı çalıştırın! ne kadar tembel olursanız o kadar bol yiyeceğiniz olur. çünkü gereğinden fazla yiyecek bulmak için gereğinden fazla yiyecek harcıyorsuzun bir. sanayi faaliyetlerinizle doğal düzeni bozup rasyonel olan tembel yaratıkların da yiyecek bulmasına engel oluyorsunuz, küresel ısınma, kirlilik yapıyorsunuz, toprakları mahvedip kullanılamaz hale getiriyorsunuz, bu da iki.
martılar balıklarla, balıklar planktonlarla, planktonlar güneş ışığıyla besleniyorlar. doğada sabah 8 akşam 5 mesai, fazla mesai, asgari ücret, sigorta primi, vergi, üniversite, rektörler, seçim, dikta ve itaat gibi kavramlar yok. insanın elinin ve insanların devletlerinin ulaşamadığı her yerde kusursuz bir bolluk ve düzen hakim. insanın yönetmeye çalışmadığı yerler yönetilmeye ihtiyaç duymuyorlar. işgüzar insanoğlunun elinin değdiği yer kuruyor, alınterini akıttığı ve emek harcadığı yere kıtlık geliyor.
kapitalizm, komünizm ve bütün diğer karma ekonomik sistemler hep daha fazla enerji harcamaya ve çalışmaya yönelik. hepsi ağır sanayiyi öneriyor insanların mutluluğu için.
makine dişlileri aç kalınca yenir mi? petrol içilir mi balığın üstüne? petrolde yaşamaya uyum sağlayabilecek mi balıklar ve petrolde yaşamaya uyum sağlayabilmiş balıkları yemeye uyum sağlayabilecek mi martılar?
dünyanın bütün tembelleri, birleşin! madem rasyonel ve zararsız olan biziz, yan gelip yatan da biz olmalıyız. bu dünya yan gelip yatma yeridir. felsefe yapmak için kafanızı çalıştırın, felsefenizi kaydetmek için de ellerinizi ama daha fazlası için değil. özgürlük hareketsizliktedir. sizin rızkınızı tüketen irrasyonel çalışkan, tüketmek için debelenip duran, üretirken ürettiğinden daha fazlasını tüketen ve tükettiğinin farkında bile olamayan o saf insanlara engel olmak için bile çalışmayın. hatta onlara ne büyük akılsızlık ettiklerini anlatmak için, fosil yakıtları kullanarak bollaştırdıkları yiyeceğin nüfusu da aynı şekilde arttırdığını anlatmak için, fosil yakıtlar tükenmeye yüz tuttuğunda insanlığı büyük bir açlık felaketinin beklediğini anlatmak için bile enerji harcamayın. konforunuzu hiçbir şekilde bozmayın ve yattığınızda yastığınızı kabartmaktan başka bir için yatağınızdan doğrulmayın.
siz uzun yıllar yaşarken; stresin, yıpranmanın, yorgunluğun getirdiği bir sürü hastalıktan dolayı çevrenizdekilerin teker teker öldüklerini göreceksiniz. bu biraz acı verici olacaktır ama irrasyonellerin bunu hakettikleri, doğal düzeni bozarak size de zarar verdiklerini hatırlayarak bu acılarınızı dindirebilirsiniz. dünya tekrar tembellerin olana dek bu seleksiyon devam edecek.
insan ilk yaratıldığında cennette sadece toplayıcılık yaparak halifeler gibi yaşıyordu ki aslında o bir halife idi:
Bakara 35 "Adem! Eşinle birlikte cennette kal. Dilediğiniz yerde ondan bolca yeyin; ancak şu ağaca yaklaşmayın, yoksa zalimlerden olursunuz!," dedik.
hiçbir üretim faaliyetinde bulunmayan insanlar, bolluk içinde ve hiç sıkıntı çekmeden yaşıyorlardı. yaşamak için tek yaptıkları ellerini uzatıp meyve koparmaktı. adem in yaratılışında ona secde etmeyen ve adem e düşman olan şeytan, onun bu rahatını bozmak istedi ve ona ebedilik düşüncesini aşıladı. kendisi için ölüm kesin olan insanın yaşamak için gayret göstermesinin tek bir nedeni olabilir; ebedilik sanrısı.
Tâ-Hâ 115 Geçmişte Adem'den söz almıştık; ancak unuttu. Biz onda bir azim ve kararlılık görmedik.
Tâ-Hâ 116 "Adem'e secde edin," dediğimizde melekler secde ettiler, ancak iblis hariç; o reddetti.
Tâ-Hâ 117 "Adem," dedik, "Bu senin ve eşinin düşmanıdır. Sakın sizi cennetten çıkarmasın, yoksa perişan olursun."
Tâ-Hâ 118 "Burda ne acıkırsın, ne de açıkta kalırsın."
Tâ-Hâ 119 "Burda ne susuzluk çeker, ne de sıcaktan bunalırsın."
Tâ-Hâ 120 Şeytan, "Adem, sana ebedilik ağacını ve tükenmez bir egemenliği göstereyim mi," diye ona fısıldadı.
Tâ-Hâ 121 ikisi de ondan yediler ve bunun üzerine vucutları kendilerine göründü. Cennetin yaprakları ile örtünmeye çalıştılar. Adem Rabbine karşı geldi ve şaşırdı.
sembolik anlatımın çağrıştırdığı şu ki ebedilik ve varlığını devam ettirme arzusuna kapılan insanlar, üremeyi bu iş
için kullandırlar. en fazla çocuğu olan en güçlü oldu, kendi ölümlerinin tesellisini çocuklarında buluyorlardı.
yahut da ebedilik ve varlığını devam ettirme arzusu bireyselliğe yöneltti insanları. artık varlıklarının farkına varmaya başladılar. kendi bedenlerinin farkına varmalarıyla devam etti bu ve mahremiyet duygusu böylece doğmuş oldu.
ve insanlar hala sonsuza kadar var olacaklarını sanarak ve kendi kendilerine yoktan ihtiyaçlar çıkararak bu ihtiyaçlar için çalışmaya devam ediyorlar.
varlığını devam ettirmeyi amaç edinenler, mutlak gelecek olan bir yok oluştan asla kaçamayacaklarını farkına varmalılar artık. ölüm korkusunu, hayatı amaç edinenlerden başkası yaşamaz. ataleti, konforu, tembelliği ve minumum enerji harcamayı amaç edinenler ölümden korkmazlar çünkü ölüm maddi beden için mutlak bir dinlenme, sonsuz bir tatil ve tembellik demektir.
en iyi tembeller ölülerdir yahut diğer bir deyişle bir tembelden daha iyi olanı ölü bir tembeldir. irrasyonellerin düşünce söylemine tamamen ters gelen bu söylem rasyonel bir tembel tarafından tasdik görür. çünkü hayatın amacı maksimum hareketsizlik olunca, ölüm bu amaca ulaştıracak bir deneyimden başka bir şey halini almaz. herkes tarafından zorunlu olarak yaşanacak bu deneyim ve doğa yasasına zihnen teslim olan bir rasyonelin kafa konforu asla bir çalışkanda bulunamaz.
rasyonel tembel için amaç yorulmamak, acı çekmemek ve konforun devamıdır. bundan dolayı kendisine acı verecek bir ölümü tabi ki de arzulamaz. tembelin tek amacı şimdiyi en rahat şekilde yaşayabilmektir. ölüm zamanı geldiğinde de onu sağduyuyla karşılar ve artık sıkılmaya başladığı dünyadan gideceği için memnun bile olur.
