televizyondan çevreden gördüğü hayatı yaşayan kişiden çok kişiler vardır.
bunlar yaşadığını hayat sanır işte ona gülerim. sevgili olarak seçtikleri erkek kapitalizmin onlara sunduğu sevgilidir, içtikleri kahve başkaları tarafından seçilmiştir, saçları başkalarının tarzıdır, kırmızı pantolonu arkadaşı giydiği için giyenlerdir, istediği işi değilde toplumun ondan beklediği işi yapan kişilerdir, esas oğlanın hiç dayak yemediğini sanan kişilerdir, eğlenmeyi dans etmek sanan kişilerdir, bir kadını(erkeği) tam anlamıyla sahiplenmiş olmayı takılmakla aynı şey gibi görebilecek insanlardır, azıcık insandırlar.
kendi dogrularini kesfedemeden, gündem de hangi konu dogru veya yanlis gösteriliyorsa, kafasina doldurulmus dogrulari ve kötülükleri savunur. kukla misalidir bu insan, bi elini televizyon, diger elini gazeteler, bi ayagini ayni sekilde yönetilen insanlar, öteki ayagini da radyolar yönetir. bir amacin habersiz askeri olarak kullanirlar bu insanlari, moda olan taytlari giymezse geri kalmis olur, cocukken beynine yerlestirilien ögretmenlik, doktorluk, avukatlik hayallerini gerceklestirmek icin kendini paralar, üstelik o meslegi sevmedigi halde.
o halde cözüm olarak geriye sadece kitaplarimiz kaliyor bu amacsiz askerligi bitirmek icin. yavas yavas propagandanin icine cekilen, baska dünyaya kacabilmek icin tek arac olan kitaplarimiz kaliyor. bir kitaptan ne olacak diyerek okumanin insana ileride veya suan ki yasaminda neler katabilecegini insanlar farkinda olamiyorlar, bilseler keske kitap okumayan bir beden ruhsuz bir beden gibi oldugunu.
televizyondan veya çevreden gördüğü hayatı yaşayan kişi kendisini kandırıyordur. böyle yaşamlar gerçek değil sunidir. insanlar gereksiz yere boş hayallere kapılıp hayal kırıklığına uğramasınlar. özüne dönsünler.
