wikipedia yoktu, anna britannica ve meydan laurosse vardı.
tv yoktu, radyo vardı.
facebook yoktu, fotoğraf albümleri vardı.
twitter yoktu, ev telefonundan birbirleri ile görüşüyorlardı.
bayram mesajı, düğün davetiyesi, posta kartı mail ile gönderilmiyordu.
televizyon olmadığı için regülatör de yoktu.
bilgisayar oyunu yoktu, tombala, iskambil, okey oynanıyordu.
mp3 indirme yoktu, plaktan kasete doldurma vardı.
maçlar için link istenmiyordu, çünkü yayınlayacak bir şey yoktu, zaten sözlük te yoktu.
satılacak olan şeyler gazete ilanı ile satılıyordu.
iddaa, bilyoner yoktu, spor toto vardı.
film indirme diye birşey zaten yoktu, gider paşa paşa sinemada film seyredilirdi.
okulda beslenme saatinde, beslenme çantasından çıkanların herkesin satın alabileceği yiyecekler olmasına âzami özen gösterildiği, örneğin muz ya da çikolatanın asla konmadığı zamanlardır bahsedilen.
paranın mevkî satın alamadığı; terbiyenin, nezâketin ve görgünün en büyük erdemler olarak sayıldığı; belki de ne kadar anlatmaya çalışsam da dilimin dönmeyeceği, kelimelerin kifayetsiz kalacağı zamanlardı.
çocukken elektrikler kesildiğinde ellerimizi güvercine benzetir duvardan gölgesini seyrederdik çok keyifli. sanırım televizyon, bilgisayar bilmem ne yokken de buna benzer basit ama eğlenceli şeyler yapılırdı. bir kaçına denk gelebildiğim için kendimi şanslı hissediyorum.
icat. aklınıza saçma şeyler sokmadığınız o nadir zamanlarda * ufuktan size göz kırpan ilhamla tabi.
o kadar uzun süredir gözardı etmişiz ki çoktan uzaklaşmış tabi herif.
