ya bilerek açmıyor, ya da telefonu kullanamayacak kadar gerizekalı.
böyle bir kaç tane arkadaşım var. herifleri ne zaman arasam ulaşamıyorum. yani onları her aradığımda resmen içimden "açmayacak ama neyse, arayayım" diyorum. amk bu kadar piçlik olur mu?! herifleri arıyorum, 1 hafta sonra tekrar arıyorlar. "duymamışım, o sırada uyuyordum, telefonu kaybetmişim" vb. bahaneler sunarlar.
ve bunu tam da buluşacağımız gün yaparlar. konuşuruz "pazartesi günü buluşalım" falan diye. her şey hazırlar, buluşma saatinde telefonu açmazlar. 30 defa ararsın. 3 gün sonra "kanka işim çıkmıştı" derler. ulan göt herif, arayıp da "işim çıktı ben gelmiyorum" demek çok mu zor?!
bir keresinde yine buluşma günümde puşt bir arkadaşım telefonu açmıyordu. inat ettim, en az 40 defa üst üste aramışımdır götü. çünkü bilerek açmadığını biliyorum. yine de açmadı ibne. aradan bir kaç gün geçtikten sonra aradı. biraz ağzını yokladım, bilerek açmadığını kabul etti piç.
hayatım bu götlerle uğraşmakla geçti. aramıyorum amk artık. 1 defa çaldıracağım, daha da aramayacağım. neredeyse hiç bir zaman ulaşamıyorum bu ibnelere. bazen şansa bala açıyorlar. ama onlar açana kadar da sabrım taşıyor. elimde kalacaklar, o olacak.
hele buluşma planları yaparken bunu yapıyorsa art niyetli olduğunu düşünürsünüz. sonra buluşma zamanı geçince sizi arar ve ya hastaydım ya da acil bi işim çıktı der inanmış gibi yaparsınız. günümüzde arkadaşlıklar böyle oldu nedense görüşüp kavga edeceğine görüşmeyip muhabbete devam edebilmek daha önemli hale geldi. aşırı bozulsanız da fazla üstüne gitmemek lazımdır ama özür diliyorsa da tatsızlık çıkarmamak gerekir.
