söylediklerinin karşındakine en iyi biçimde geçmesini isteyen insan davranışıdır. kesinlikle asosyallikle ilgisi yoktur. kaldı ki telefonla konuşmaya çok da gerek yoktur, ne o öyle radyasyon filan?
alacaksın adamı karşına, gözünün içine baka baka konuşacaksın ne konuşacaksan. cesur olacaksın. *
Mesajlaşmayı daha çok seviyorum. insan dusunerek yazdığı için kendini daha rahat ifade ediyor.
Bir de mesajlasırken başka şeylerle uğraşılabiliyor. Arada diğer sosyal medya hesaplarına bakarsın, tv izlersin. Dizi izlersin. Ama telefonla konuşurken başka hiçbir şey yapamazsın. Sadece karşıdaki kişiye odaklanmak gerek.
O yüzden telefonla konuşmayı sevmemek için gayet yeterli sebep vardır.
arayınca ulaşılamayan ibnelerin taktıkları kulplardan biri bu da. ulan kimse sana telefonda gılgamış destanını anlat demiyor. aç bilgi ver kapat amına koyim. bu kadar mı zor ?
Bilmediğim numaraları açmam. ikinci kez arayanları önemli olabilir diyerek belki açarım.
Az samimi olunan arkadaş arıyosa açmam.
Aile bireylerinden ya da arkadaşlardan birisi aradığı sırada ufak da olsa bi işim varsa açmam.
Uyuyosam ve telefonum çalıyosa açmamakla birlikte sayarım.
Dışarda telefonum çaldığında elimde eldiven varsa açmam.
Biriyle karşılıklı konuşurken telefonum çalarsa yine açmam.
şimdi baktım da çok nadir açıyorum telefonları. Annem hep kızar bu yüzden. Yanındayken telefonum çaldığında yukarıdaki sebeplerden birisi mevcutsa ve açmıyosam "ne kadar rahatsın ya önemliyse " der. Rahatlık değil işte seeğvmiyoruuuğm.
Yakınımdaki herkese de söylerim telefonla konuşmayı sevmediğimi.
