7 ay öncesine kadar kişisel ihtiyaçlar için zaman ayırmak dışında her an her dakika konuşurdum. Şimdi 5 dakikadan fazlasına tahammülüm kalmadı.
Evet beni de incittiler, kırdılar püh.
Güzel eylem. mesajlaşmaya kıyasla vurgu, tonlama yapılabildiği için yanlış anlama pek olmuyor ve samimiyet de kuruluyor daha çok. Ancak fazla olunca da konuşacak konu kalmıyor karşındakiyle. Az, öz yapmalı gibi.
şu hayatta en nefret ettiğim şeylerden biri, neden açmadığıma yalan bulmaktan yoruldum ya bu arada bedava dakika gelmiş ya uzun mesafe ilişkisi varsa telefonu vereyim konuşsunlar yazık
gerildiğim eylemdir. hele ki ciddi bir konuşmaysa veya karşımdaki fazla samimi konuşuyorsa sesim titrer, incelir, kısılır kısacası anlatamam arayın ve görün hayattan soğutmazsam adam değilim.
nedense beni tedirgin edem eylem. hele bir de fazla samimi olmadığım insanla konuşuyorsam o sessizlikler beni geriyor. inatla aramayın ya hoşlanmıyorum diyesim var.
yav hele kaç aydır iletişimde olmadığım insanın durup dururken beni araması kadar sinir bozucu bir durum yok. bir sordun mu müsait misin diye, arayabilir miyim diye mesaj attın mı be insan?
şu sıralar yapmak istemediğim eylem hatta gelen tepkilere rağmen tekrardan sessize almaya başladım teli sanırım psikolojim bozuluyor durduk yere be sözlük.
Ulan anamla babamı bile aramıyorum, anca onşar beni ararsa 3-5 kelam edip kapatıyorum. Dedem beni aramıyosun diye küstü, arkadaşlarım baktı ben onları aramıyorum, onlar da beni aramamaya başladı artık. Münasebetim olan kızlarda görüşmeyi kesti artık.
Nedense kimseyi telefonda arayıp konuşmak gelmiyo içimden. Whatsapp tan falan yazışmak bi nebze olsun daha iyi benim için.
Telefobi diye bişey var mı bilmiyorum ama varsa ben de ondan var galiba.
