mekan ayırt etmeksizin, odamda tek başıma olsam bile konuşurken bi trans haline geçiyorum gibi hissediyorum. sürekli bir hareket edesim, bir şeylerle oynayasım geliyor. sonra konuşmanın ortalarında garip sessizlikler oluyor bazen, tam bir şey diyecek iken o an karşıdaki de bir şey diyor. onun ya da benim söylediğim şey güme gidiyor falan. uff.
aksi gibi de çevrem her şey için arayan tiplerle dolu. "şu şöyle mi?" diye sorsam arayıp "evet öyle abi" diye cevap verecek millet utanmasa.
ben de bu grubun içindenim. nedensizce bir anda sessizlik oluyor. karşı taraftan ses yok sende de ses yok. alo demeye çekiniyorum. ama yüz yüze konuşurken sıkıntı olmuyor.
Ben de onlardan biriyim. O aradaki gereksiz sessizlikler geriyor. Ne gerek var böyle şeylere. Aramayın arkadaşım. Mesaj atın, ona da istediğim zaman cevap vereyim.
abd ye gidip kızlderizli soydaşlarımızdan "dumanla haberleşme kursları" na katılmak bir çözüm olabilir. bu zor geliyorsa, posta güvercini beslemek de düşünülebilir.
böyle insanları bide bıkmadan usanmadan arayan tipler vardır. açmıyorum arkadaşım işte niye aramaya devam ediyosun. şundan ötürü açmadım bundan ötürü geri dönemedim bahaneleri üretmekten yıldım. açmıyosam at efendi gibi mesajını işte. dellendim fıttırdım.
kekeme insanların sıklıkla yaşadığı sıkıntılı durumdur. telefonum var ama inşallah çalmaz acaba kim arıyor? ben nasıl konuşacağım? eğer arayan kişi tanımadığı bir insansa bu konuşma o,nun için tam bir kabustur.
