muhtemelen diğer insanlar tarafından asosyal olarak nitelendirilebilecek insandır. bu kişinin; telefonla konuşurken kelimeler aklına gelmez, söyleyecekleri anlam bulmaz.
fonofobiktir. ne zaman biri onu arasa, ya da onun birini araması gerekse gerilir. bazen sırf bu yüzden gelen telefonu açmaz. "sustur" der ve bekler öylece. ne kadar laf edilse de huydur, vazgeçilemez öyle pat diye. vazgeçmeyi de istemez bu insan.
genellikle telefonu titreşimdedir. duymamak için battaniyenin içine sarar ve mutfağa doğru koşmaya başlar ,minik kalp krizleri geçirir. sonra teli kapatır. bir hafta açmaz.
kekeme insanların sıklıkla yaşadığı sıkıntılı durumdur. telefonum var ama inşallah çalmaz acaba kim arıyor? ben nasıl konuşacağım? eğer arayan kişi tanımadığı bir insansa bu konuşma o,nun için tam bir kabustur.
böyle insanları bide bıkmadan usanmadan arayan tipler vardır. açmıyorum arkadaşım işte niye aramaya devam ediyosun. şundan ötürü açmadım bundan ötürü geri dönemedim bahaneleri üretmekten yıldım. açmıyosam at efendi gibi mesajını işte. dellendim fıttırdım.
abd ye gidip kızlderizli soydaşlarımızdan "dumanla haberleşme kursları" na katılmak bir çözüm olabilir. bu zor geliyorsa, posta güvercini beslemek de düşünülebilir.
Ben de onlardan biriyim. O aradaki gereksiz sessizlikler geriyor. Ne gerek var böyle şeylere. Aramayın arkadaşım. Mesaj atın, ona da istediğim zaman cevap vereyim.
ben de bu grubun içindenim. nedensizce bir anda sessizlik oluyor. karşı taraftan ses yok sende de ses yok. alo demeye çekiniyorum. ama yüz yüze konuşurken sıkıntı olmuyor.
