insanın misler gibi ' ehere mehere' modundayken, santralin bekletme müziği tarafından hüzne gark edilmesidir.
' unuttum, artık sevmiyorum' diye kendime yalanlar söyledim. hatta gerçekten öyle olduğuna inandım zaman zaman. düşünmüyordum eskisi gibi; gece hayaline sarılıp uyumayalı aylar olmuştu. sonra bir gün yoğun mesainin ortasında telefon açtığım bir acentanın operatörü ' sizi iki saniye bekletebilir miyim' dedi ve o keman sesi hiç unutamadığım bir cumartesi akşamına götürüverdi beni. sevdiğimiz ortak bir şarkıcının albümünden bahsederken ıslıkla o melodiyi çaldığım dakikaya;
+ vaaay! çok başarılısın, ne güzel çaldın öyle?
- abartma canım, alt tarafı ıslık.
+ ben hiç beceremem:)
- o da eksik kalsın:) şarkı süper ama di mi?
+ evet. gerçekten de ne acıdır yaa, sevdiğini yıllar sonra anlamak...
- sana öyle olmuş galiba?
+ yok, olmadı. sadece öyledir diye düşündüm.
sanırım bunun kavga etmeden önceki son konuşma olduğunu bilsem daha başka şeyler de söylerdim. ama yok işte ikinci bir fırsat, olanla ölene çare bulunamıyor. hayat keşke bir bilgisayar oyunu olsa. en güzel anlardan sonra bir save atabilsek, olur da işler bozulursa kapatıp açarak kaldığımız yerden yeniden başlayabilsek. çocukluk veya ilk gençlik yılları değil dönülmek istenen; sadece altı ay geri sarabilsem filmi, yeterdi.
çoktandır böyle acıtmamıştı yokluğun, gözleri ışıklı çocuk. belli mi olur, belki günün birinde tıpkı hümeyra gibi sende anlarsın bu dengesizi sevmiş olduğunu. belki biz fark etmemişizdir ama sevmişsindir, bu ne güzel bir ' belki' dir? ' iyi ki' ler kadar olmasa da...
' hani nasıl bildik uzak bir ada, yalnız yaşarsa öyleyim. '
