"annecim" demenin neresi samimiyetsizliktir diye düşündüğüm, annesine karşı nazik davranan kişilerin yaptığı konuşma tarzı. hayır "annecim" dendiğinde bunun anlamı kesin ibne biri ibneliğini örtmek için mi böyle konuşuyor. hayır. kesinlikle içinden geldiği için böyle konuşuyor. zaten hiçbir insan annesine karşı yapmacık davranamaz ki.
annemle ne kadar ciddi konuşursak konuşalım o telefon seni seviyorum demeden kapanmaz. küçüklükten alıştırmış sanırım.
yetişme tarzı ve kişilikle ilgili bir durumdur. yargılamamak gerek.
kafama birisi silah dayayınca bile zorlanarak yapacağım bir şeyi yapan insan.
önceleri "acaba gerçekten bu kadar samimiler mi?" derdim, ama böyle birisinin normal zamanlarda olan davranış biçimini ve terbiyesizliğini görünce samimiyetsizliğini gizlemek için böyle bir maske taktığını anladım. herkes öyle değildir, ama zaten bir süre beraber vakit geçirince kendiliğinden anlaşılıyor.
Benimdir o tatlı tatlı konuşurum annişimle. Hem insan annesine kardeşine babasına sevgi sözcükleri söylemeyecekte kime söyleyecek yanımda kimse yokken de canımlı cicimli konuşuruz amaç birini kıskandırmak değil kesinlikle.
Bunların geneli "Bakın bakın ağzımdan bal damlıyor!" deme yolunu bu şekilde bulmuşlardır. Ama gerçekten kibar ve düzgün olup ta bu tarz sözcükleri kullanan insanları terbiyeleri için tebrik etmek lazım.
açikçasi benim samimi bulmadigim insan tipidir. aslinda insan tipi demeyelim de konusma tipi diyelim. çünkü samimiyetin karsindakiyle konusma yönteminden degil, karsindakine gösterdigin davranislar ve tutumlar serisine bagli oldugunu düsünürüm. benimle bu sekilde konusmaya çalisanlarin da agzina vurasim gelir. bir seyi şeklen 'tatli, kibar, içten' haline getirmeye çalismak bence aradaki samimiyetsizligi saklamaya, örtmeye çalismaktir. demiyorum ki bunu yapanlarin hepsi bu niyetle yapiyordur ama büyük bir yüzdenin bu sekilde yaptigini düsünüyorum. hani sevgi sözcüklerine yine eyvallah, ama yani 'bitanecim', 'canimcim', 'tatliskom', 'bitaneskom' vs vs abartiya kaçan seyler isin samimiyet kismini cidden çok alakasiz bir boyuta tasiyor. disardan da çok itici görünüyor, benden demesi.
çok kıskandığım insandır. bu tipleri her gördüğümde çok içerlenir, imrenirim ve kıskanırım ve daha bir sürü şey. ben annemle hiç öyle konuşmam/konuşamam. bunlar bir konuşur sanki telefon hattından öbür tarafa geçip annesinin her yerini öpecek (annişkolar, babişkolar, canişkolar ve daha telefuzu beceremediğim bir sürü acayip kelimeler. sanırsın kız farklı bir dil konuşuyor. hele o dudaklar hep öpücük yollayacak pozisyonda ileri de duruyor). hatta telefonun ahizesini yalayanı gördüm, yok lan o kadar değildi. o ahizeyi yalayan bizim arkadaş ismet'ti fuckbuddysiyle konuşuyordu. her neyse işte, itiraf edeyim çoğu zaman numaradan yaptıklarını ve etraftakiler "nasılda güzel bir aileler, ne kadar saygılı ve sevgi dolular" desinler diye yaptıklarını düşünüyorum (hala en büyük olasılık bu bence). bazende ben kendimi düşünüyorum telefonda konuşurken (tamam anne ya, tamam ya, tamam akşam konuşuruz. hadi kapat artık anne derse giriecem, iş yerindeyim, off anne yaa vs.) utanıyorum. bazen diyorum olm hadi sende numaradan öyle canımlı cicimli konuş görsünler. sonra düşünüyorum yok olmaz, annem şaşırır konuşmamız dağılır sonra "yok anne kimse yok yanımda, hayır anne ne sevgisi, yaa normal konuşuyorum ne var bunda" gibi cümleler kurarım ve etrafımdakiler hemen anlar olayı diye vazgeçiyorum. annecim, canım benim, öpüyorum canım gibi kelimeleri kurmak nasıl bu akdar zor, hemde anneye karşı? niye ben böyle oldum lan? beni ne biçim yetiştirdiniz lan. tipimi zikiym niye olay bu durumlara kadar geldi. belki bir gün anneme bu entry'i okuturum ama önce editle küfürleri silerim en azından.
