ailemi arayarak hasret gidermek için yapabileceğim tek şey, telefon kulübelerini kullanmaktı. her gün telefon kulübesine gidiyor, kartımı takıp ailemi arayarak hasret gideriyordum...
bunu düzenli olarak 3 ay boyunca yaptım, bir gün telefon görüşmemin bitmesinin ardından yanıma elinde çanta olan takım elbiseli, güneş gözlüklü bir adam geldi...
bana bir iş teklifinde bulundu, telefon kulübesine çok yakıştığımı söyledi. telefon kulübelerinin hakettiği ilgiyi görmediğini, benim gibi telefon kulübelerini kullanan duyarlı vatandaşların az olduğunu söyledi...
bana telefon kulübelerinde günün 5 saatini geçirmem karşılığında, 100 bin dolar teklif etti, çok şaşırmıştım...
iş teklifini kabul ettim, telefon kulübelerinden soğumama neden oldu mesleğim. bir zorunluluk olarak geliyordu artık bana, telefon kulübeleri. artık evi arayamaz, ailemle hasret gideremez olmuştum... bu işi mutlaka bırakmalı, eski yoksul, işçi günlerime dönmeliydim...
beyaz bir kağıt aldım ve istifa dilekçesini yazdım, işten ayrılmak için girişte aldığım 100 bin doları ödemem gerekiyordu...
şimdi işten ayrılmış, gururu için yaşayan bir insan olarak, günde 18 saat çalışıyor, telefon kulübelerini de ailemle hasret gidermek için kullanabiliyorum...
