yalnızdır insan. kendini kötü hisseder. kafa atıp yüzlerine bağırmak istediği insanlar vardır ama yapmaz, bunun yerine sessizce küfredip içine atar. çok sevgili '' anlayış '' ve '' farklılıklara saygı duymak gerekir '' böcekleri onu farklı olduğu için dışlarken tek kelime etmez, sadece öfkelenir ve zaman zaman patlar.
bir gün, aşırı yalnız hissettiğindeyse, sadece içini dökmek ve insan sesi duymak için bir telefon kulübesine girer, kartını sokar, rastgele bir numara çevirir ve '' yılmaz kasap '' sözlerini duyar. tükürür böyle şansa.
tanım: yalnızlıktan ve ikiyüzlülerce dışlanmaktan bıkmış insan aktivitesi.
insanları omodan aradığımızı söyleyip yarışma yapardık ve hediyeler göndereceğimizi söyler eğlenirdik. ki şu an mantıklı gelmiyor oluşu bir noktada sevindirici o zaman ne anlamı kalırdı.
yatılı okulda sırf "ibnelik" olsun diye yapılan eylem. hatırı sayılır bir dinleyici kitlem bile vardı. yorulduğumda sandalye çeker, susadığımda gazoz alıp gelirlerdi.
çok dalga geçtik birileriyle, allah affetsin.
