kendine has kokusu vardı altıgen, camlı, ptt sarısı kulübelerin.
başlayan aşklar, biten aşklar, arkadaş randevuları gibi nostaljik bir havaya sahipti şehrin belirli noktalarında...
o telefon kutusu metalinin soğukluğu hala parmaklarımda.
cep telefonları yaygınlaşmadan önce her köşe başında, merkezi yerlerde düzinelercesi sıralanmış şekilde, jetonlusu, ince veya kalın kontör kartlısı her çeşidinden bulunan başlıca iletişim kaynağıydı.
herkesin dakik olmasını sağlardı buluşmalarda, biri geç kaldımı hemen evi aranırdı:
-teyze bilader nerde?
+oğlum evden çıkalı şu kadar oluyor..
ve güven sayesinde beklemeye devam ederdik, güzel günlerdi. arkadaşlıktan önemli şeylerin olmadığı 90lı yıllardı.
şimdi sadece askerlikte kullanıp yaşabileceğimiz ne o nostaljiden geriye de pek birşey kalmadık, süperman bile şikayetçi..
