Sürekli telefonuyla ilgilenen insanlara bizzat kendim kızardım. Artık yavaş yavaş hak vermeye başladım. Niye diye sorarsanız bir ortama giriyorsun ya da toplu bir yer diyelim. Telefonuyla olan kişiye dikkat edin bi düşünün hiç bir vukuat yaşamıyor kafası en rahat o ortamdan ayrılan insan o kardeşim. ister hak verin ister vermeyin. Ben bunu anladım. insanlarla birlikte olmak bir o kadar insanı yoruyor içe çekiyor. Telefonu bazen dışarı çıkarken yanıma almam (bağlı kalmamak için). Bu akşam da farkına vardım bin pişman oldum almadığıma. Kim kimi küçük düşürebilir o soruları düşünüyor dibe çekmeye laf dalaşına. Telefonum olsa çıkarır keyfime bakarım söylenenleri de en azından duymak istediklerimi duyar geçerdim. Çoğu zaman çoğumuzun kurtarıcısı sığındığı bir duvar telefonumuz.
Telefona baktığımız için sohbet etmiyoruz değil, o sohbeti etmek istemediğimiz için telefona Bakıyoruz çoğu zaman.
kafayı öne eğerek başlar ve saatlerce devam eder. sanki utanılacak bir işe karışmış meymenetsiz bir eşgal ile oturulur. ne bir muhabbet ne bir tepki hiçbir hayat belirtisi olmayan karakterler yaratır. boku çıkana kadar ekrana tık tık tık. hani geçen yüzyıldan birini getirip şu telefon manyaklığını gösterseniz "nabıyo lan bu beynini dikdiklerim" diye bir tepki vereceğinden 100 gram şüphem yok. artık salt aklın eleştirisi bitti, salt akıllı telefonun eleştirisi başladı. kafayı kaldırıp tavana bakarsan o da.
