en büyüğü suphesiz ki yalnizliktir. anne-baba ölunce dunyada tamamen yalniz kalirsiniz.
zaten yalnız büyür, yalnız ölürsunuz. kardeş nasıl bir his hic bilemezsiniz! birçok şeyi paylaşacak en yakininiz yoktur.
tek çocuk olmayanlar size, siz onlara özenirsiniz. zorluklarını say say bitmez tıpkı güzellikleri gibi..
16 yaşıma kadar tek çocuk büyüdüm sonradan kardeşlerim oldu falan filan.
ama tek çocuk olmak veya yaşına yakın küçük kardeşin veya senden büyük abin ablan olmaması baya zor. tek tek sıralamaya çalışayım...
-akıl alacak kimsen yok. gerçekten yok herkese güvenilmiyor ve herkes olaylara hem seni düşünüp hemde mantıklı şekilde yaklaşamaz ki.
-derdini tasanı böyle doya doya anlatacağın gene pek kimse yok. ha dostlar samimi arkadaşlar kardeşten yakın can ciğer kuzu sarması canların falan filan ama insan gene de hiç birinde bir abi bi abla veya bir kardeş duygusunu bulamıyor galiba. bak bunlar yok zaten benim hayatımda ama ona rağmen bulunmayacağını tahmin ediyorum o derece.
-maddi anlamda mesela çok istersim 2 abim 1 ablam olsun. kafama göre her hafta birinde para isteyeyim. kredi kartı borcum yükselsin abimi arayıp "abi kart borcu altına eziliyorum ne biçim abisin öde şunu" diyerek şımarıklık edeyim. valla çok isterdim.
-yuva. dostlarımız sebebiyle çok şükür her ilde bir evimiz var falan ama. isterdim bi abimin evi olsun kafama göre girip çıkabileyim. yengem güzel yemekler yapsın. yiğenlerim olsun seveyim onları falan.
şu an aklıma bunlar geldi ama gerçekten eksikliğini hissettiğim şeyler bunlar. amma velakin yapacak bir şey yok Allahın verdiğine şükretmek gerekir.
