yalnızlığın zangır zangır çekildiği yaşama tarzıdır. genelde tek çocuk olan kişi ebeveynlerin korumaları yüzünden sosyal ilişkileri öğrenmekten mağdur kalır, ve yalnızlık periodu başlar. Her isteğinizin olmasıda sizi bir yerden sonra teselli etmemeye başlar, kısacası parayla saadet olmaz.
Şanslı olduğu sanılan, pratikte gerçektende öyle gözüken çocuktur. 20'li yaşlara kadar istekleri genelde kabul edilen bir çocuk hayatta büyük ihtimal ebeveynleri gibi bir insan tanıyamayacaktır. işte o zaman yalnızlık başlar.
herkesin sandığı gibi şımarık, kıskanç, paylaşmayı bilmeyen çocuk deildir bunlar. elbet öle olanları da vardır aynı bi çok kardeşi bulunup bu huylara sahip olan insanlar olduğu gibi; işte buyüzden bu tek çocukluktan dolayı oluşan bi hadise değil de ailenin yetiştirme tarzından ileri gelen bi hadisedir. şımarık olmanın aksine gayet uyumludur çünkü insanlara açtır başından geçen bi olayı kendine yakın gördüğü yaş grubuyla paylaşmaya açtır. içine kapanık değildir etrafında insan olsun ister çünkü hep yalnız kalmıştır evinde bıkmıştır bundan. ve çoğunlukla duygularını yazarak dışa atar çok zaman kimseye anlatamadığı için kalem ve kağıttan medet ummuştur.
şımarık olmak, her daim ilginin üstünde olmasını beklemek, paylaşılamayan aile ferdi olmak.. vs hep olumsuz kısmından bakılan aslında bakılırsa normal olan bi kavram. niye kardeşli olmak diye bir başlık yok ki diye düşündürüyor. insanın paylaşımı kardeşiyle öğrenmesi ile hiç bir sorumluluğun olmadığı herhangi/bir çok insanla öğrenmesi arasında ki farkı tadabilen özel insanlardır tek çocuklar. çünkü; ama o senin kardeşin vermek zorundasın bi yerde dursun arkadaşlık kavramını algılayıp kişinin kendisinin paylaşması çok daha karakterli bir davranıştır. sevginin tek eşliliğini görmüş, doymuş aç gözlülüğü olmayan, insanlar için ifade ettiği değeri sadece sahip olduğu karakter sayesinde kazandığını bilen akrabalık kurumu adı altında zorunluluktan sevgi, ilgi, paylaşım görmemiş birey olan insanlar kümesidir.
kimilerine göre hiç çocuk olan yalnız büyümeye mahkum ama buna karşılık tüm ailenin ilgisini tek başına sahiplenen çocuktur. yalnız olduğunu en iyi büyüyüp ergenlik çağına geldiğinde dertlerini anlatacak bir kardeşi olmadığında anlayacak ve bir süre kendisini yalnız büyüttükleri için ailesinden nefret edecektir.
çocukluk dönemi boyunca üzerine fazla düşülen, fazla şımartılan çocuktur. bununla alakalı olarak da büyüdükçe ebeveynlerini kontrolü altına alıp evin tek hükümdarı haline gelir ve evi demir yumrukla yönetir...
insanlara fazla güvenmez. en iyi dostu yine kendisidir. sık sık kabuğuna çekilip kafasını dinleme ihtiyacı duyar. yardım almayı sevmez. henüz çocukluk dönemlerinden itibaren sosyal açıdan kendi kendine yetebilme özelliğini kazanmış olduğundan arkadaşlık ilişkilerinde ince eleyip sık dokur. en büyük oyun arkadaşı yine kendisi olduğundan hayvani bir hayal gücüne sahiptir. abidik gubidik şeylere uzun uzun kafa yorar...
özetle tek çocuk olmak süperdir. gerçi yanlızlığı en yakın dost edinmektir kimi zaman hele hele de zor zamanlarda zor gelir bunu yapmak ama onun dışında süperdir... süperdir dedim ! süperdir ulan !!!
hayat ve maddi şartlar yüzünden kardeşi olmamış çocuktur. eğer anne çalışıyorsa ve bakabilecek bir yakını yoksa , kolay kolay 2. çocuğa cesaret edemez. eskiden çalışan kadınlar emekli olunca 2. çocuğu doğururdu. artık mezarda emekli olunduğuna göre o şans da kalmadı.
eğer sosyal bir ortamda yetiştirebiliyorsanız paylaşmayı öğrenir. sorunlu bir çocuk ta olmaz.
iş ebeveynde...
ailenin ilk çocuk büyütme, yetiştirme deneyimidir bu bebeler. e haliyle el üstünde tutulurlar.yeri gelir o kundaktakinden daha çocuk olurlar. ama neyin dogru neyin yanlış oldugu seneler sonra meydana çıkar.
çocuğa sorumluluk duygusunu aşılamamak *
