birisini kolayca yaftalamak için kullanılandır kendisi. şöyle ki; size sorarlar kaç kardeşsin diye. cevabın tek çocuğum bense eğer o bakışlar bir anda değişir. böyle üstten üstten bakmaya başlar. ne rahat valla oh şeklinde yorumlar yapar. sen o bakışlardan anlarsın ki senin için 'ahanda şımarık' demiştir içinden. oysa bir anda şımarıktır kesin bu diye yaftaladığı insanın aslında iki üvey kardeşi olduğunu bilmez. nereden bilsin ki, ama yaftalamaktan geri kalmaz. o şımartılmış olan çocuğun aslında babasını senede bir kere bir ay gördüğünü bilmez. onun kafasında canlanmış olan elleri kolları hediye dolu, hep ona çalışan ebeveyn görüntüsü yoktur aslında. anne hem çalışır hem de annelik yapmaya uğraşır. ama bunu bilmez. nereden bilsin ki. tek olmanın evdeki sıkıntısını bilmez bilemez. bir şeyler paylaşacak kardeşlerin olmasını istemenin nasıl bir şey olduğunu bilemez. abim olsaydı da beni korusaydı, kendimi güvende hissetseydim duygusunu bilemez. kardeş kavgalarını özlemenin nasıl bir şey olduğunu bilemez o. senede bir kere gördüğün kardeşlerinle kavga etmeye zaman bulamadığını, özlem bile gideremeden ayrılmak zorunda olduğunuzu bilemez. tek çocuk olan bu kızın oradan oraya savrulup durduğunu yıllarca bilemez. ama karar vermiştir o, hiç tanımadığı bu insan tek çocuk olduğu için şımarıktır. evet haklısınız şımarık olmak için gereken tek şey tek çocuk olmak.
çocukluk dönemi boyunca üzerine fazla düşülen, fazla şımartılan çocuktur. bununla alakalı olarak da büyüdükçe ebeveynlerini kontrolü altına alıp evin tek hükümdarı haline gelir ve evi demir yumrukla yönetir...
insanlara fazla güvenmez. en iyi dostu yine kendisidir. sık sık kabuğuna çekilip kafasını dinleme ihtiyacı duyar. yardım almayı sevmez. henüz çocukluk dönemlerinden itibaren sosyal açıdan kendi kendine yetebilme özelliğini kazanmış olduğundan arkadaşlık ilişkilerinde ince eleyip sık dokur. en büyük oyun arkadaşı yine kendisi olduğundan hayvani bir hayal gücüne sahiptir. abidik gubidik şeylere uzun uzun kafa yorar...
özetle tek çocuk olmak süperdir. gerçi yanlızlığı en yakın dost edinmektir kimi zaman hele hele de zor zamanlarda zor gelir bunu yapmak ama onun dışında süperdir... süperdir dedim ! süperdir ulan !!!
yalnızlığın zangır zangır çekildiği yaşama tarzıdır. genelde tek çocuk olan kişi ebeveynlerin korumaları yüzünden sosyal ilişkileri öğrenmekten mağdur kalır, ve yalnızlık periodu başlar. Her isteğinizin olmasıda sizi bir yerden sonra teselli etmemeye başlar, kısacası parayla saadet olmaz.
sıkıntılı oluyorlar. kendilerini yalnız hissediyorlar. eğer bir çocuk yapacaksanız ,ona mutlaka sporla sanatla ilgili bir hobi bulun. yoksa çok mutsuz oluyorlar.
herkesin sandığı gibi şımarık, kıskanç, paylaşmayı bilmeyen çocuk deildir bunlar. elbet öle olanları da vardır aynı bi çok kardeşi bulunup bu huylara sahip olan insanlar olduğu gibi; işte buyüzden bu tek çocukluktan dolayı oluşan bi hadise değil de ailenin yetiştirme tarzından ileri gelen bi hadisedir. şımarık olmanın aksine gayet uyumludur çünkü insanlara açtır başından geçen bi olayı kendine yakın gördüğü yaş grubuyla paylaşmaya açtır. içine kapanık değildir etrafında insan olsun ister çünkü hep yalnız kalmıştır evinde bıkmıştır bundan. ve çoğunlukla duygularını yazarak dışa atar çok zaman kimseye anlatamadığı için kalem ve kağıttan medet ummuştur.
hayat ve maddi şartlar yüzünden kardeşi olmamış çocuktur. eğer anne çalışıyorsa ve bakabilecek bir yakını yoksa , kolay kolay 2. çocuğa cesaret edemez. eskiden çalışan kadınlar emekli olunca 2. çocuğu doğururdu. artık mezarda emekli olunduğuna göre o şans da kalmadı.
eğer sosyal bir ortamda yetiştirebiliyorsanız paylaşmayı öğrenir. sorunlu bir çocuk ta olmaz.
iş ebeveynde...
evin hem büyüğü hem küçüğü olunması sebebiyle bir çocuğu bunalıma sürükleyebilir.
- sen küçüksün yapamazsın
- sen büyüksün bunu kendin yapmalısın
cümleleri arasında, çocuk anlayamaz, "ulan büyük müyüm, küçük müyüm? karar verin", diye düşünür. hem bakala çakkala sen gidersin, evin küçüğü gibi, hem de evde işlere yardım etmen beklenir, evin büyük çocuğu gibi. kavga edecek kardeş olmadığından, sürekli ananla babanla dalaşırsın, "asi" ilan edilirsin evde.
evde, bütün ilgi senin üzerinde olduğu için, okula ilk başladığın yıllarda, kimse seni sallamayınca da bunalıma girersin, sevgilin tarafından terkedilince de, kardeşi olan adama göre daha fazla bunalıma girersin.
evde, akranın kimse olmadığı için, kendi kendine oyunlar icat etmek zorunda kalırsın. kendi başına bir şeyler yapmaya o kadar alışırsın ki artık, birileriyle alışverişe gitmek, birileriyle sinemaya gitmek garip gelir sana.
ama en kötü yanı, bir yerlerde okuduğum bir cümledir, bu cümleyi okuyunca dank etmişti kafama. tek çocuk olan bir edebiyatçının, annesi ve babası öldüğündeki ruh halini anlatıyor.
"hiç bir zaman bir kardeşim olsun istemedim. fakat onları kaybettiğimde, yer yüzünde benimle aynı acıyı çeken, bir kişi daha olsun istedim. insanlar sizi teselli etse de, sizinle aynı acıyı çekmiyorlar sonuçta"
cümle tam olarak böyle olmasa da buna benzer bir şeydi. ailemi kaybedersem, nasıl derinden yaralanacağımı hissettmiştim ilk defa.
