kedinlikle beraberinde pek çok psikolojik sorunu beraberinde getirir.
kardeşlik duygusundan yoksun bir insanın pek çok şeyden yoksun olacağı kanaatindeyim.
dışlanmaktır bir açıdan. akrabalar, komşular kardeşleriyle abileriyle güle oynaya vakit geçirirken senin lan acaba bugün hangi oyuncağı oynasam diye şekilden şekle girdiğin en son her şeyi bi kenara ittiğin durumdur özetle. mahallede tek çocuk olan tek çocuk bendim de bilirim. onların eve çekildiği birlikte geçirdiği zamanlarda yapacak bir şey kalmayınca atar kafayı yatardım. bir başka açıdan bakınca koruyup kollayacağın/korunup kollanacağın bir akranının, evdekilere seni savunacak bir yandaşının olmaması. diğer bir açıdan teyze/hala olamamak. hepsini geçtim düğünlerde verilen gelinin/damadın kız kardeşi ünvanını alamamak. ha iyi yanı da var tabi ki. başın sıkıştığında ailen istisnasız ve sadece senin arkanda.
paylaşmak zorunda olmayan herkesin özendiği çocuktur. her istediği ebeveynleri tarafından soru sormadan alınır ailede herkes onu çok sever.bende tek çocuk olarak büyüdüm fakat bunların hiçbiri. olmadı maddi durumumuz çok iyi olduğu halde özenilecek bir hayatım olmadı ve olmayacak. diğer çocuklar gibi güzel elbiselerim olmadı diğer çocuklarınki gibi hava atabileceğim akıllı telefonum olmadı hiçbir istediğim alınmadı. fakat nedendir bilmiyorum insanlar hala bana özeniyor onlarmı aptal yoksa benmi fazla bencilim ? anlayamadım sanırım hiçbirzaman anlayamayacağım.
bazen tek ilgi odağı, aileninin en özel ve önem verilen bireyi olunduğunun farkına varıp havaya girmeye, bazen de bu sebeplerden kaynaklanan üstüne fazlaca düşülme eyleminden bunalıp sıkılmaya neden olur.
bence çok kötü bir şeydir. atalarımız ne demiş kardeşi kardeşi bıçaklar sonra döner kucaklar dünyada anne babanızla beraber sizi karşılıksız sevebilecek tek kişidir kardeş ve gün gelip de anne baba dünyadan göçtüğünde dünyada tek başınıza kalmadığınızın bir göstergesidir candır kandır.
eskiden severdim bu durumu lakin büyüdükce olgunlaştıkca eksikliğini yaşıyorum.
insanın şu hayatta koşulsuz güvenebileceği bir kardeşi-abisi-ablası olmalı.
2 kardeşim var 2'si de şu an karşımda duruyor biri uyuyor biri oturmuş football manager oynuyor.aramız iyi değil ama aile mecburiyet demek biraz da.büyük bir sorun da olsa küçük bir sorun da olsa didişmek de olsa kavga etmek de olsa genelde insanlar aileleriyle iyi anlaşamazlar ama en güzel yanıdır belki de bu kavga da olsa kimseyi kaybetmezsin,yanında tutmak için iyi davranmaya sinirliysen bile kendini tutmana gerek yoktur.kimse küsemez kimse satmaz seni.her şeyde en çok karşında onlar durur çünkü senin mutluluğun en çok onların umrundadır.kardeşlik de başka türlü bir paylaşımdır işte böyle ailenin içinde.iyi veya kötü kardeş de olabilir ben klasik genellikle olan bir tarzdan bahsettim.
hayatta her zaman yalnız olmaktır...sırtını yaslayacağın bir kardeşin olmamasıdır.ailenin tek umudu olduğun için sürekli onların istedikleri doğrultusunda hareket etmeye mecbur hissetmektir...her samimi arkadaşı kardeş yerine koyup ,onlardan aynı kardeşliği alamayıp üzülmektir.sürekli başkalarının '' tek çocuk şımarık oluyormuş,sende ölesindir kesin haha'' lafını duyup ,bu lafa kıçınla gülmektir...çocukken dayak yediğinde sana yardıma gelecek bir abin olmamasıdır...ve en kötüsü de çocuğunun da amcasız,halasız kalacağını bildiğinden,onunda yalnızlık hissedebileceğini düşünmektir...
dışarıdan göründüğü kadar çekici olmayan durumdur. ''oh ne güzel lan anan baban ne istersen alır'', ''sana çok değer veriyorlardır'' gibi yaklaşımlar biz tek evlatları üzüyor. öncelikle 7 çocuğu olan ebeveynde çocuklarını sever, tek çocuğu olan ebeveynde. her istediğini alma olayı zaten çocukluk ve ergenlik dönemi için geçerli, belli bir süre sonra bayıyor, sıkılıyorsun hem maddi imkanlardan. ''2 ayakkabım olacağına tek ayakkabım olsaydı da maddi manevi yanımda duran bir kardeşim olsaydı'' diyor insan. babam her ne kadar kardeşleriyle problemli olsa da felç geçirdiğinde seferber oldular, ellerinden geleni yaptılar. biz tek evlatlar ise eğer düzgün bir insanla düzgün bir gelecek kuramazsak tamamen yalnızız bu hayatta. ana babada gidince bildiğin ıssız adamdan beter hale geleceğiz. kardeşleriyle kedi köpek gibi olan yok mu? var. ama bunlar geçici durumlar. kardeşsizliğin ise belli bir yaştan sonra asla telafisi yok.
