Nasıl birşey acaba çok merak ediyorum hiç şüphesiz.. kardeşi olan kimileri için güzel gelsede belkide tek çocuk olsaydım kardeşimin ablamın yada abimin olmasını isteyebilirdim.. kimilerinin kardeşleriyle ilişkileri çok iyi birde kendime bakıyorum yok abicim be.. kardeşleri değiş tokuş edesim geliyor sjsj..
eğer olsaydım şu an baba parası yemiş, faizle geçiniyor ve altımda porsche olurdu ama 50 yasından sonra hayatta yapayalnız kalırdım. her ne kadar az biraz lavuk da olsa iyi ki kardeşim var.
benimdir. benden büyük iki kardeşim olacakmış ama ölmüş. allah affetsin iyi olmuş, kavga gürültüyü görmeden gittiler. onun dışında kardeşler sadece küçükken iyi derler, ki bence de doğrudur. bir tane kardeşiyle miras borç kavgası, küslüğü olmayan insan tanımıyorum. hepsi mevzulu kardeşleriyle.
Aile bir yerden sonra her şeye karışmaya başlıyor. Kaç yaşında olursanız olun hala çocuk gibi oluyorsunuz. Asla kabul etmiyor aile büyüdüğünü. Çok zordur.
Herkesin dışarıdan imrenip sürekli şanslı gözüyle bakılan çocuktur. Bende tek çocuğum ama artısı kadar eksisi de var hayatı tek kişilik yaşıyorsun, çoğu zaman yalnızsın kendi başına yasamayı öğreniyorsun. Dışarıyla kendini soyutlanmış gibi görüyorsun.
genel olarak memnun olduğum bir durumdur ama üstteki yazarın da söylediği gibi ailenizin size gereğinden fazla düşkün olması bazen can sıkıcı olabilir.
ilerde evlendiğinizde anne babanızın sizi gelin ya da damattan kıskanmasına yol açar. Sizi kaybedeceklermiş hissine kapılıp saçmalayabilirler.hatta küsebilebilirler.uzun bir süre evlendiğinizi kabul etmezler. Sizin hep onlara gelmenizi beklerler.saygı duymayı pek beceremezler.
Ne derece olumlu bir şey olduğu ailenin ilgi ve bilinç seviyesine bağlıdır.
Tek çocukla sürekli ilgilenmek gerekir ve bu iş hem hakkı verilerek yapılır, hem de şımartmak, bencil yetişmesine yol açmak gibi yanlışlara sapılmazsa, sonuç muhteşem olabilir. Bir de tek çocuk varsa olabildiği kadar erken yaşta iyi bir kreşe göndermek şarttır ki paylaşmayı, kurallara uymayı öğrensin ve yaşıtlarıyla oyun oynayabilsin.
Tüm şartlar tamam olursa çok çocuğa göre bir çok avantajı oluyor. En önemlisi sevgi görmek için kimseyle rekabet etmediği için yüksek özgüven, az dışa bağlılık...
Şartlar tamam olmazsa oldukça sıkıntılı bir çocuk yetiştirmek olasıdır.
12 yaşına kadar öyleydim. Daha sonra bu hayatın tek başına çekilmeyeceğini, kanımdan canımdan bir kardeşimin olması gerektiğini düşündüm. Bizimkilerle konuştum hak verdiler. Şimdi bir genç kız abisiyim.
benimdir. ailem ben doğunca çok büyük sevinç yaşamış artık nasıl sevinmişlerse benden başka çocuk yapmamışlar:) yani şaka bir yana avantajları vardır, dezavantajları vardır.
avantajları: ailenizin göz bebeği oluyorsunuz ve istediğiniz her şeye rahatlıkla ulaşıyorsunuz. mesela ben liseden sonra ehliyetimi alır almaz özel arabam vardı. aynı şekilde tek erkek çocuklar kızların gözdesidir her zaman.
dezavantajları: paylaşmayı sevmezler. özel eşyalarını kimseyle paylaşamazlar. hatta bazıları ileri gidip eşiyle bile paylaşmayı sevmezler. arkadaşların olmadığı ortamlarda kendisini yalnız hissedebilirler. dertleşmek isterler ama yanında kimseyi bulamazlar. mesela ban canım sıkılınca atlarım arabama yalnız kalmayı seçerim. kimi zaman puromu yakar kafamda muhasebe yaparım. tek çocukların hayal dünyası gelişmiştir. onlar kafalarında bir dünya kurar ve bu dünyanın kralı kendileri olurlar.
Üvey ablam, annem ve eşi ile beraber yaşadığım eve kalmaya gelir ara ara;bir süre kalır ve annesinin yanına geri döner sonra.
Yaşlarımız yakın,ikimiz de kızız;ortak yan bolca olduğundan iyi anlaşırız.O birkaç gün mutlu geçer bizim için;evimizdeki sorunlar birkaç günlüğüne rafa kalkar ya da üzerine takınılmaz,hızlı hızlı yaşanılır,geçilir.Keyifli geçer,hızlı geçer o birkaç gün.
Aramızda abla-kardeş gibi bir ilişki yok.Beraber büyümedik.Ama diğer yandan arkadaşlığın bir üstü,kardeşliğin birkaç tık altı gibi bir ilişkimiz var.Arkadaşlığın bir tık üstünde olan ilişkimiz bile bana yetiyor çoğu zaman;iyi geliyor.
Hızlı geçer demiştim ya;gitti az önce.Tek çocuk olmamdan mütevellit yalnızlığı,sessiz sakin hayatı severim;zor gelmiyor tekrardan kendi içime dönmek ama gittiği ilk gün,hep biraz üzülüyorum,yalnız hissediyorum.
Aslında sorun o,bu değil de;gerçekten bir kardeşim olsaydı yaşayabileceklerimin onunla sadece fragmanını görmeme ragmen sadece fragman bile beni cezbetmeye yetiyor demek ki.
Diğer yandan uzaktan bakana davul hoş görünür,kardesligin de binbir sıkıntısı oluyor tabi,ben güzelliklerini yaşamadığım gibi onu da yaşamıyorum.Hangisi hayırlı;bilemeyiz hiçbir zaman.Bu hayırlısıyla iyi ki kardeşim olmamış tabi,bir de kalkıp miras derdiyle mi uğraşacağım,onun için kendi kardeşimle kanlı bıçaklı düşman olacağım?
Sadece "üvey"bile olsa arkadaşlıgın bir üstüne çıkabiliyorsan aynı annenin çocukları olduğun,beraber büyüdüğün bir kardeş nasıl olurdu diye merak ediyorum.
Merak;hepsi bu.
Bence nasıl bir ailede büyüdüğüne göre değişir bu durum ve çocuğun karakterinde inanılmaz bi etkisi olduğunu düşünüyorum. En basit örnek olarak evdeki tek çocuk sensin yaşıtın kimse yok tek başına oynamak durumundasın. Yalnızlığa ister istemez alışıyosun ve kendine çekiliyosun. Okula ilk başladığın zaman nerdeyim ben diye şaşırıyorsun. insanların kardeşlerini görünce aralarındaki kavgaya bile özeniyosun çünkü senin kimseyle böyle kavga edebilme lüksün yok. Rekabet duygun bile gelişmiş değil çünkü oyuncak kavgası yapabileceğin biri bile yok tüm oyuncaklar senin. Arkadaşlarına belki onların sana verdiği değerden daha çok değer veriyorsun çünkü içinde eksik kalmış kardeşlik duygusunu onlarda tamamlamak istiyorsun. Anne babaya çok daha bağlı oluyosun onlar da senin üstüne ekstra daha düşkün oluyor. Senden beklenilen başarıyı performansı getiremeyince de kendini yetersiz hissediyosun. Annen ve babanla ilgili sorunun olduğunda seni anlayacak kimse olmuyor tek başına düşünmek durumundasın. Tek çocuk olmanın bence tek iyi yanı ailenin imkanlarının sadece sana harcanması ama bana soracak olursanız iki kıyafetim olacağına bir kıyafetim olsaydı bir de yanımda olacak bi kardeşim.
