tek çocuk olmak hayatı analizler yaparak öğrenme sanatıdır.
14-15 yaşına kadar yaptığınız her analizin doğru çıkacağını düşünerek hayatı çözdüğünüze inanırsınız...
ama hala yalnızsınızdır..
16 yaşında biraz daha öğrenirsiniz aslında öğrenecek çok şey olduğunuda öğrenirsiniz..
17-18 li yaşlarda hayatı tamamıyla öğrenen toplumda nasıl davranılacağını nasıl sevileceğinizi anilizlerle öğrenmiş sevilen biri olursunuz...
eğer sizde kendizi iyi kandırabilirseniz seven tarafda olursunuz...
kabustur. daha da kötüsü artık 26 yaşında olan tek çocuk olmaktır. çocukluk zamanlarının sıkıntılarını geçtim ailenin soyunu sopunu sürdürecek torun torba gösterecek tek insan olarak kalmak başlı başına eziyettir.
anne: oğlum evlenmiyecek misin artık?
sur duvari: yok valla memnunum hayatımdan niye kıyayım kendime?
anne: ben torun sevemiyecek miyim? ühüüühhüüüüü
s.d: ya ağlama derdin torunsa orası kolay evlenmeye gerek yok.
anne: senin ar damarın çatlamış, biz seni böylemi yetiştirdik? ühüüüühüüüüü.
küçükken ilgiden mutlusundur ve hatta bunu çocuk aklınla lehine kullanırsın. şımarman karşısında ses çıkarılmaz senden bir tane vardır ve pabucun diğerleri gibi dama atılmamıştır. okula gitmeye başlayınca kardeşi olanlara muhabbete girildiğinde eve gelip anne babadan kardeş taleplerinde bulunulur.bu sırada ''kardeş nasıl yapılır?'', ''ben nasıl oldum?''gibi değişik ve cevaplanması anne babayı zorlayan sorularla başbaşa kalınır. biraz büyüyünce kendin çocuk sınıfına girmek istemediğinden zaten etrafta ablalık taslarsın kardeşe falan gerek yoktur gözünde. ergenlik döneminde ailenin seni anlamayışından ve ilgisizliğinden yakınırken yine kendini kardeş isterken bulursun. artık ''bu saatten sonra bizden geçti,git kendin çocuk yap, büyüt gör gününü.''diyen anne ve babayla karşılaşırsın.
tek çocuk olmak böyledir. ileride kendin gibi büyümeyecek çocuklar olmasına da en nihayetinde karar verirken bulursun.
şu anda içerisinde bulundğum durumdur. yukarında doğru yanlış birçok yorum olan durum diye de söylenebilir. bazen çok iyi yanları olduğu gibi bazende berbat bir şekilde keşke kardeşim olsaydı diyebilinen bi olaydır ama kardeş eksikliği kendi şahsiyetim adına çok iyi arkadaşlarla kapanmıştır o pek bi dezavantajı olmayan bir durumdur ...
insanların cidden size garip bakmasına neden olan durum. Nasıl birsey tek cocuk olmak diye bir soru vardır ki aman Allahım Akıllara zarar.
Ben burdan söyleyeyim efendim.
Her sey sizindir, anne baba üstünüze düşer, Aileden kalacak miras bölüşülmeyecektir, gelecek bir nevi garantidedir, ben sunu istiyorum demeden istediğiniz alınır tüm bunlara karsılık; Derdinizi anlatacağınız, akıl danısacagınız kendı kanınızdan kimse yoktur, kıyafetlerini esyalarını otlanacagınız kimseniz olmaz, anne ve babanızı kaybetmenin acısını kimseyle paylasamayacaksınızdır, hala dayı teyze kardes olmayacaksınızdır.
şanslıysanız bütün bunlara yara bandı olacak tek sey ise iyi akrabalardır.
Yani size kaybettirdiklerinin yanında kazandırdıkları devede kulak kalır. Nitekim kötü birseydir...
beraberinde şımarık olmak, çok fazla kişiyle yaşayamamak, yalnızlığı sevmek, küçükken annesine "neden bana kardeş yapmadınız?" gibi salak soruları sormak vb. özellikleri getiren hede.
her insanın ihtiyacı olan kafa dinleme alanına minicikkenden beri sahip olmaktır. yalnız kaldığında bunalıma giren insanlardan olmamaktır, yalnızlığın öcü olmadığını; çoğu zaman gayet güzel kafa toplama süreci olduğunu bilmektir. çocukken etraftakilerin abuk subuk soruları karşısında bazen aileye isyan etmektir, ama 20yi devirince bu isyandan vazgeçtiğiniz (biraz da vazgeçirildiğiniz) kardeşsizlik durumu. (bkz: #2653649) *
anormal bir olay değildir, bütün tek çocuklar şımarık gotik kızlar veya emo kidler değildir, senin benim gibi insanlardır. yaşam tarzına uyumdur.
örnek: sabahtan akşama kadar bilgisayarımın başında istediğim haltı yiyebiliyorum, çoğu arkadaşımın aksine "kalksanaa yaa benim bi arkadaş gelcek msne gircem sen çok oturdun" diye bikbikleyen biri yoktur. *
kötü örnek: eve komşu çocukları vs alışık olunmayan gürültülü organizmalar doluştuğunda hiçççç kafanız kaldırmaz, 80 yaşında ihtiyar gibi huysuzlanırsınız.
sonuç: kolay kolay hiçbir tek çocuğun tek evladı olmaz, çatlayana kadar çoğalanları çoğunluktadır. (acı çıkartma olsa gerek) (bkz: #2219382)
Çok kötüdür, berbattır, kabustur denilemez, sadece zordur, özellikle kuzen de olmayınca bütün aile üzerine yüklenir, çok fazla şey beklerler, başarılı olmayı özellikle, her başarısızlıkta kendinden çok aileni düşünmek zorunda kalırsın, her zaman hayal kırıklığına uğratmaktan korkarsın çünkü telafi edecek başka biri yoktur etrafta, herkes der ya çocuğum olsun kesin onu sporcu yapıcam, küçük yaşta tenis oynatmaya başlayacağım, yok ona piyano alacağım piyano çalsın çok isterim, bale yapsın, onu yapsın bunu yapsın.. aile içinde deneme tahtası olursunuz, herkes bi keyfini alır çocuğu olunca ona bişey yaptırmaktan dayı, amca, anne, baba, yenge, büyükanne, dede..
sonra kavga edecek kimse yoktur, dertleşecek de.
Bir de herkes tarafından şıamrık olmakla suçlanılmak durumu vardır, 'tek çocuk o şımarıktır'. Evet tek çocuklar biraz farklı oluyor bu bi kesin ama şımarık değil, sevgi ve öfkeyi gösterme de biraz acemi olabiliyorlar, ikisini de gösteremeyebiliyorlar, ama 1/4 asıra yakın tek çocuk olma deneyimimle ilgili söyleyebileceğim en doğru ve kesin şey: tek çocukların sevgililerinin de ailenin tek çocuğu olması gerekiyor.
üzerine fazla titrenmesinden dolayı götü kalkabilecek çocuk türüdür. kardeşim herkes bu velede ilgi gösteriyo, velet şımarıyor sonra. basacan tokadı kırıp kıçını oturacak kanepede. yok öyle her istediğin olmayınca yaygara çıkarmak.
memlekete geliyorum. annemi, babamı özlemişim, kardeşlerim burnumda tütmüş! daha eve girişimin 2. dakikasında kavgalar başlıyor. 2 ufaklık birbirine girmiş, annem-babam olaya müdahale etmiş. benimse yol yorgunu beynimde filler tepişiyor! neyse diyorum, susuyorum.
2.gün dışarı çıkıcam. biri kotumu, öteki en sevdiğim t-shirtü giyip gitmiş. ayakkabılarım ortada yok! valizim yerle bir olmuş. tokalar, takılar, makyaj malzemeleri, parfümler saçılmış odaya. annem odama girip " ayy ne kadar dağınıksın, topla onları" ile başlayan ve bıt bıtla devam eden cümlelerini sıralıyor. çıldırıyorum haliyle ama yine susuyorum.
3.gün biri ayakkabı istiyor. diğeri "abla bana bilmemkimin cd'sini al" diyor. sonra ikisi birbirinden çok farklı yerlere gidecek oluyor ve tek tek onları bırakmam gerekiyor. işte o zaman şöyle bir yaslanıyorum arkama, diyorum ki "keşke tek çocuk olsaydım..."
bazen keşke dediğim, çok istediğim bir olay bu ama bunca şikayet ettiğim şeye rağmen sımsıkı sarılacak bir* kardeşe sahip olmak çok güzel bir duygu. ve tek çocuk olmak, bu duyguyu yaşayamamak demek...
kim ne derse desin cok guzeldir. hiç bir kardeşim olsun istemedim, her şeyi yalnız yaşamak, anlamak, sevinmek, paylaşmak küçüklüğümden beri bende büyük zevktir. hiç de arkadaşlarım da olmazdı benim, annemler bi meyhaneye falan giderken de bırakacak kimse olmadıgından beni de götürürlerdi. kendı kendıme eglenmeyı, zaman gecirmeyi, hayalle gercegi karıştırmayı ogrendim. ve hep yalnız olmak istedim. her şekilde üstünüze titreseler de sıksalar da tek bag sizsinizdir, hala tek olmayı cok sever, savunurum.
kötü bir durum olmakla beraber insanı hayata daha çabuk hazırlıyor.kendinizden başka size yardım edecek kimse olmaması,evde bir suç işlediğinizde bununla tek başınıza yüzleşmeniz gerektiği bazende korkularınızı ve sevinçlerinizi bile tek başınıza yaşamayı gerektirir.tek çocuk olmamdan mütevellit bir kardeş sevgisi ve özlemini her zaman duymuşumdur.
şımarık ve hırçın biri yapar sizi. yalnızlığı sevdirir size. büyüyememenize ve hep çocuk olarak kalmanıza da neden olabilir. kimi insanların özendiği bir durum halini alır; ama zordur tek çocuk olmak... anlaşılamazsınız bazen, sizi sadece siz anlayabilirsiniz en iyi; çünkü teksinizdir ve kendinizdir en iyi dostunuz.
