Çok istemiştim öğrenci evinde kalmayı.tek kişilik olunca da tadından yenmez.ben zaten çok insancıl olmadığım için insanlarla anlaşmak zorunda kalmayacak ne istersem onu yapacaktım.bütün ev mavi olacaktı mesela.ama tabi ailemle oturuyorum halâ. Aileyle oturunca üniversite okuduğunu anlamıyor insan.
Olum ilk zamanlar güzel oluyor. Saçma sapan birinin kirlettiği duşa girmek zorunda değilsin wc sana ait. Bulaşık yemek sırası yok. sevgilini istediğin gibi getirirsin vs artılar var. Ancak bir süre sonra sıkıyor. evi yatmadan yatmaya kullanacaksan iyi ama evde vakit geçiriyorsan bayıyor hocam.
Yıllarca yalnız yaşadım. Tercih ettiğimden değil ama şartlar öyle gerektirdiğinden. Yalnız yaşamak her şey yolundayken sabah kahvaltı ederken falan güzeldir. Ancak sıra duş almaya geldiğinde, üst raftan bir şey alırken, ampul değiştirirken, kanepeyi çekerken hiç iyi değildir.
Sıklıkla; ulan şimdi ayağım kaysa, sandalyeden düşsem, elektrik çarpsa, aşağı düşsem, şurada ölsem... iki gün sonra cesedim koktuktan sonra bulurlar beni diye düşünmeye başlarsınız.
Bir yıldır yalnız yaşıyorum ve bunu inanılmaz seviyorum da ama ben sorumsuz biriyim. Özellikle kendime karşı zerre sorumluluk sahibi olmadığım için kendi pisliğimde boğulsam sorun etmiyorum. Adam akıllı yemek yaptığım da söylenemez zaten. Ocak makarna dışında bir yemeğe şahit olmadı çünkü sebzeler tek kişilik yemek olacak kadar satılmıyor ve ben 2 günlük yemekleri yiyemiyorum. Her gün aynı yemekten de sıkılıyorum. Ev arkadaşı alacağım seneye. Olmuyor böyle.
