Kurtuluş Savaşı'nın boktanlıştığı bir dönem. Kütahya-Eskişehir Muharebesi'nden galip çıkmış yunan, Ankara'ya doğru yaklaşmaktadır. Mecliste huzursuzluk tavan yapmıştır, kimi vekiller her şeyin kaybedildiğini düşünmekte, kimisi meclisin daha doğuya taşınmasını savunmakta, bazı seçilme şansızlığına düşmüş vekiller ise göt korkusuyla tutuşmuş kaçmaya çabalamakta ve diğer meclis üyelerini de karamsarlığa itmektedir.. Atatürk, bu birkaç tırsağın meclise bir anda yayabileceği korku dalgasını görür ve kürsüye çıkar:
Arkadaşlar, işittim ki, bazı arkadaşlar yoksulluğumuzu bahane ederek memleketlerine dönmek istiyormuş. Ben kimseyi zorla Milli Meclise davet etmedim. Herkes kararında hürdür. Bunlara başkaları da katılabilir. Ben o takdirde, asker Mustafa Kemal mavzerini eline alır, fişekliklerini göğsüne dizer, bir eline de bayrağı alır, Elmadağı'na çıkar, orada tek kurşunu kalıncaya kadar vatanı müdafaa eder, kurşunlarım bitince bu aciz vücudumu bayrağıma sarar, düşman kurşunlarıyla yaralanır, temiz kanımı, mukaddes bayrağıma içire içire tek başıma can veririm. Ben buna ant içtim."
