aslında çok klasik bir cümledir. bazen bir filmde duyarız, bazen dizide ama asıl gerçekliği kazandıran ve hayatın ne kadar manasız olduğunu anlatan mutlak sonun vuku bulmasıdır.
Ben hayatımın hiçbir evresinde bu kadar derin bir acıyla yüzleşmemiştim. hastaydı, ölmesi bekleniyordu bunu biliyorduk. absürt saatlerde çalan her telefon, gelen her mesaj hem beklenilen hem beklenmeyen bir haberin korkusunu oluşturuyordu artık. Bu psikolojiye girmişken hep iyi şeyler düşünüyorduk, belkide kendimizi avutuyorduk.
Herşeyin iyiye gittiği bilgisini aldığımız bir akşamın gecesinde o acı telefon çaldı. Önce rahatsızlandı, hastaneye götürülüyor diye rutin karşıladık. Çünkü bu son zamanlarda olağan karşıladığımız bir durumdu. Aile bireylerim yanına gittiler, ben işe gideceğimden ötürü gitmedim ve rahatlatıcı bir haber gelmesini bekledim sadece. Yarım saat sonra aradım, arka fondaki o yakarışları duymam yetti.
Ömrünün baharında ve en güzel senelerini bundan sonra yaşayacak olan bir iyi insan daha göçüp gitmişti. Arkasında anıları vardı, sevdikleri, hayalleri, güzel sözleri, yardımları... Ölüm bu kadar ani, bu kadar gerçekti. Hayatın aslında ne kadar kısa ve anlamsız olduğunu kanıtlamıştı.
Gittim. üzerine beyaz bir örtü serilmiş, bıçak konulmuştu. yüzünü açtım ve beyazlamış tenine dokundum. Melekler gibiydi, ölümün tüm gerçekliğini kabullenip teslim olan bir melek.. Tüm arzuları, sevdikleri, hayalleri, hedefleri ve yaşamın tüm stresinden uzaktaydı artık. Yüzünde anlamsız bir tebessüm vardı sanki, gittiği yerden memnun olduğunu çıkardım bu surat ifadesinden. Gözyaşlarım üzerine düştü, fakat tepkisizdi..
Hayatın tek gerçeğinin ölüm olduğunu hatırlattı bizlere.. Hatta zihnimize, kalbimize kazıdı.. Sevdiklerimizin ne kadar değerli olduğunu haykırdı.
