Hayat şartları bunun sorumlusudur. Çaresiz insandır.
Ankara' da bir çocuksunuz. Dikmen' de, Öveçler' de oturuyorsunuz. Apartmanda kimi tanıyorsunuz ? Komşunuzun adını biliyor musunuz ? Yan apartmandaki çocukları, mahalledeki yaşıtlarınızı tanıyor musunuz ? Yaşıtınız kuzeninizden, varsa kardeşinizden başka kaç akranınız var ? Okul arkadaşlarınızla ilişkiniz derslerden, okuldan ibaret mi ?
Babam anlatır 9-10 yaşlarındayken dedemlerle maç yaparlarmış. Büyükler küçükler karma takım oluşturur, tüm gün gazozuna, kolasına top koştururlarmış. Eğlence o kadar üst düzeymiş ki, evlerin hanımları kocalarını, çocuklarını sokaktan toplarlarmış. düşünün, 9-10 yaşında bir çocuk amcalarıyla, akranlarıyla mahalle arasında maç yapıyor, araba falan geçer mi diye kolluyor. Eve bir yorgunlukla dönülüyor. yenilen yemek sonrası o tatlı uyku muhteşem oluyor.
Babam bunları anlatırken gayet mutlu, gayet dolu dolu yaşadım ben hayatımı diyor, bakışlarından anlıyorum. Bana gelirsek, ben 9-10 yaşında 75-80 level' lik charlarla knight' ta felankor peşindeydim, mahalle arasındaki top niyetine.
önceden bilye oynardık,çelik çomak vardı,apartmanlarının ziline basıp kaçardık,eve geç gelirdik annemiz kızardı ama mutluyduk haz alırdık. şimdilerde çocuklar bilgisayarın başında paylaşmasını bilmeyen oyun bilmeyen bir nesil haline dönüştü.hepimiz düşünmeliyiz neden böyle oldu.
