Tek başına vakit gecirmek bir zorunluluktur zira yaşı size yakın olup çocukken beraber büyüyebileceğiniz ya da yaşi sizden büyük olup yol gösterebilecek bir abi/ablanız olmaz.
Aslında Tek çocuk olmak ama burayı biz mi düşüncez? Hatta şey yapalım toplanıp, tek çocuk olmakk, tek jojuk olmak, tek ccocuk olmak falan böyle bir sürü başlık açıp kaçalım.
Şu hayatta en kıskandığım insanlar bunlar. Ben benimsediğim insanlar hariç pek kıskançlık hali göstermem ama bunların tamamını kıskanıyorum.
91 yaşındayım. Odanın ortasına berjer çektim, mafya babası gibi oturuyorum orada. Eskiden deniz kenarına koltuk çekip klip çeken popçular vardı, onlar kadar havalıyım. Yorgunum. insan istemiyorum etrafımda.
Bunu bilen Kardeşim odaya geliyor, bileğimden tutuyor ve beni sakince yere düşürüyor. Bir amacı yok. Yapmak istiyor ve yapıyor. Direnmeyi bıraktım. Yağ gibi kayıyorum, yere düşüyorum ve sakince yatıyorum orada. Neden diye bile sormuyorum. 2 erkek kardesle büyüdüm ben. Şunu cok iyi biliyorum, evde erkek varsa hiçbir şeyin mantıklı bir nedeni yoktur.
Ayrıca 98 kardeşim var, eşyalarıma dokunulmasından nefret ederim, paylaşma anlayışımı henüz kimse anlamadı ve bencil olabiliyorum. Kardeşlerimle pek anlaşamama sebebim inatçı ve bildiğimi okuyor olmam.
Yani öyle bazı şeyleri kardeşsizliğe bağlamayın. Benim var ama böyleyim. Ah ah. Dertlendim.
Bir şeyleri paylaşmadan büyüdüklerinden midir nedir her şeyi kendilerine istiyorlar gözlemlerime göre. Tek çocuk olup cömert olanı görmedim. Hep bana hep banacılar. Eğer kendiniz cömert ve 3-5 kuruşun hesabını yapmayan biriyseniz pek sevemiyorsunuz bu tipleri.
Benim kafam rahat aga. Herseyde bir hayır vardır. Ailevi durumlardan dolayı ikinci bir kardeş olayı olmadı hiçbir zaman. Kaderimde tek cocuk olmak varmış. Ne var ne yok ileride bana kalacak biliyorum ama ben bunların hiçbiri yokmuş gibi kendi hayatımı dağın başında idame ediyorum kimseye muhtaç olmadan çok şükür. Ama kız kardeşim olsun isterdim içimde hep uktedir.
