benimdir. affedersiniz üniversite yemekhanesinde verilen yemeği eppekle sıyıra sıyıra yiyen bir insanım. utanmasam tabağı yalarım lakin yanıma bir bağyan arkadaşım oturduğunda kibarlık adı altında yemeğin yarısını tabakta bırakmak zorunda kalırım.
tek başına yemek yemek, insanı rahat hissettiren bir eylemdir. zira benim gibi yavaş yemek yiyen bir insan, başkalarını bekletmemek için ya da karşısındaki insanın o ''eh hadi ama! bi' yiyemedin iki lokma şeyi! geviş mi getiriyorsun anlamadım.'' bakışlarına maruz kalmamak için yapar bu eylemi.
normal bir insandır.
yıllar var böyle bir dertten muzdaribim. genelde insanlar her ortamda tek başına yemek yiyemediğini, yerse tadı tuzu olmadığını, geniş sofralara hasret olduklarını hatta yalnız olunca yemek yapası bile olmadığından şikayetçi olup dururlar. belki çok hodbince olacak fakat şahsen ben tek başına yemek yiyince çok zevk alıyorum hatta yemeklerimi daha bir özenle yapıp daha bir özenle oturuyorum sofraya. varsın adımız paylaşımı sevmeyen pislik bir insana çıksın! lakin böyle gerçeklerimiz var mınakoyim.
