giderek alıştığım ve beni ürkütmeye başlayan yaşama şeklidir. 7 senedir yalnız yaşama sürecinde gerçekten çok rahat ettiğim oldu. istediğim gibi takıldım canım sıkıldı gece çıktım istediğim zaman geldim, boxer ile oturdum kalktım, istediğim zaman istediğimi yedim, dilediğim gibi bağırdım, küfrettim, ağladım, seviştim.
öyle zamanlar oldu ki dört duvar arasında yalnız hissettim, dışarıya kendimi atmak istedim, arkadaşlarım gelsin istedim ve yalnızlık hissine esir oldum.
şu an geldiğim nokta ise beni ürkütücü. kız arkadaşım gelse rahatım kaçıyor hissi oluyor ve bir gün evlenirsem nasıl bir insanla aynı evi paylaşacağım düşünür oldum.
ama en önemlisi ailem yaşlandıkça onlarla geçirdiğim zamanları da özler oldum ve eve döndüğümde önüme gelen hazır yemek ve aile şefkatini özler oldum.
Kimseye hesap vermeden istediğini özgürce yapabilme rahatlığı vardır. Kız atmak için evin boşalmasını beklemezsin. He olur da sıkılırsın çağırırsın bir kaç arkadaşını yaparsın muhabbetini falan filan. Yani Güzeldir tek başına yaşamak.
uludağ üniversitesini kazanmamla birlikte ortaya çıkan olay. her üniversite öğrencisinin tatması gerekli bence. zor yanları da var ama insana artı değer katan yanları da çok fazla. eh bir kız arkadaş bulsam kötü olmazdı şimdilik zamana bırakıyorum. yalnızım.
ünversite hayatımda 2 sene yaptığım eylem.bazen gerçekten çok sıkılırsın,ama artıları bir hayli fazla...ama yinede daha önce ev arkadaşlığı-öğrenci evi ortamında bulunduysan yalnızlık hissi oluşuyor insanda...
azı karar çoğu zarardır. başlarda çok iyi gelir kafanı dinlersin, rahat rahat takılırsın ama daha sonra canın sıkılır iki kelam edecek bir insanoğlu ararsın.
