Güzeldir. sık sık yaptığım eylemdir ancak istiklal'de yürürken dikkatli olunmalıdır.
dur anlatayım.
yağmurlu bir gün sözlük. öyle bunaldım metrodan çıktığım gibi istiklal'e doğru yürümeye başladım. Kulaklıklarım kulağımda, güzel de bir şarkı son ses açık, ağzımla burnumu da fuların içine doğru çekmişim, ellerim cebimde aman nasıl güzel nasıl güzel...
demirören'den biraz yukarıdayım; etrafımda birkaç kişi dikkatimi çekti. bir bana bakıyorlar bir başka yere hatta birkaçı yanındaki arkadaşını dürtüp beni gösteriyor. yarabbilalemin niye insanlar böyle öcü görmüş gibi bakıyor diye düşünürken adamın biri bana doğru koşmaya başladı. o öyle bana doğru koşunca ben şaşırdım tabii durdurmak ister gibi elimi uzattım. tuttu kolumu çekiştiriyor. "ay hoşt ulan." der gibiyim ama demiyorum o beni çekiyor ben kolumu çekiştiriyorum adamdan kurtulucam diye.
baktı herhalde böyle olmayacak, omzumdan bir asıldı, nevrim döndü yemin ediyorum nerede olduğumu sorguladım. beni fırlatmış olmasının etkisiyle birkaç büyük adımla uzaklaştım öyle durumu anladım.
meğerisem arkamdan nostaljik tramvay geliyomuş son hız, kulağımdaki son ses müzikle onun çın çınını duymamışım. az kalsın heba oluyormuşum tramvayın altında.
adam geldi sonra ellerimi tutup; "iyi misin? iyisin di mi?" falan dedi.
yakışıklı da adamdı bak efkarlandım şimdi... bi sigara yakayım...
