bu yolculukları aslında bir şehirden bir diğerine değil de aslında beyninizden ruhunuza yaparsınız tek başınıza olduğunuzda.
özellikle yolu görebilmek ve başınızı yaslayabileceğiniz bir yer olması için 2 ya da 4 numaralı koltukları tercih edersiniz ve biletinizi gece vaktine alırsınız ki tüm sesler dinsin ve iç sesinizi duyabilin**. ilk bir iki saat boyunca amacınız bu değilmiş gibi davranırsınız, yandaki, arkadaki konuşmalara kulak kabartır, hostu inceler, çay ya da kahveyle kekinizi alırsınız. sonra ışıklar kapanır ve şehirlerarası yolculuk yapanlarla yolunuz ayrılır. onlar birer birer uykuya, tatlı rüyalara dalarlar, siz de yavaş yavaş kendi yolunuza gidersiniz. yıldızlarla aydınlanan gecede, uzunları yakmış aydınlığa bir parça katkı sağlarken siz, yol kenarındaki elektrik direklerine takılır gözünüz. süzersiniz, hepsinin yanı hizada olup olmadığını, hangisinin ampulünün patlak olduğunu, kaç direk geçtiğinizi saymaya çalışırsınız girizgah olarak. sonra sessizliği yaran bir ses çınlar kulaklarınızda. işte beklediğiniz an gelmiştir, açmak istediğiniz kapının anahtarı elinizdedir artık ve başlarsınız anahtarı çevirmeye.. aslında kim olduğunuzu, en aciz tarafınızı, güçlü görünmek için yaptıklarınız ve maskelerinizin çokluğunu, sizin için dostunuzun gerçekten mi dost, sevgilinizin gerçekten mi sevgi-li olduğunu, haksız olduğunuzu bilmenize rağmen annenize çıkışıp onu yok yere üzüşünüzü düşünürsünüz ve daha nicelerini.. gün ağarır bebekler ağlamaya, çocuklar "çişim geldi"lere başlarlar. işte o zaman vakit dolar, kapı dönüş yoluna ya da tek başınıza bir şişe şarabı içip düşüncelere dalana kadar kapanır.. ve gözler de öyle..
otobüsten indiğinizde yine aynı sizsinizdir dışarıdan bakıldığında ancak içinize bakmaya cesaret edebilecekler farkedebilir sizdeki değişimi ki o da sizden başkası değildir.
