şarkılar eşliğinde hüzünlü bir gece geçirmek istemek, sonrasında da gelen mesajları cevaplamak, daha sonra da iyice dolmak, ağlamak için bahane aramak.
bir de bakmak ki sozlukteyim, içimdekileri dökecek başlık aramaktayım..
ama bulunmuyor işte.. her zaman aramaya inanamıyor insan, inanmak kelimesi saçma geliyor..
onca faninin yarattığı hasar bu kalpteki, sanal ortama da yansıyor ister istemez..
güzel bir hayat yaşamak, güzel ama gemileri yakamadan ne kadar güzel olabilirse, o kadar işte.
zordur çünkü gemileri yakmak, bir kırılma noktası ister, dibe vurulmuş bir an ister, göz yaşı ister, kanlı kanlı..
sonra arayabileceği arkadaşlarını düşünür insan, açar cep telefonunu bulamaz kimseyi..
aslında ordadır o insan, belki o da aynı şeyleri hissediyordur o anda; ama işte insan bunu anlayamaz, belki de anlamak istemez.
yalnızdır çünkü.
kim ne derse desin yalnızdır.
sevgi yoksunluğu değildir bu, aşk değildir. çok daha farklı bir şeydir, göz yaşıdır, hüzündür, kederdir, acıdır..
yalnızlıktır insanı yıkan,
yalnızlıktır çayı ince belli bardaktan içmemeye zorlayan..
