hayat tehlikelerle dolu. bindiğimiz otobüs uçurumdan yuvarlanabilir, deprem olur, bina üstümüze çöker, bir bankanın önünden geçerken bombalar patlar, gece yarısı karanlık sokaklarda yürürken psikopatın biri nedensiz yere, sırf zevk olsun diye bıçağı karnınıza saplayıverir kurtuluş yok; ormandaysanız ayılar parçalar, dağdaysanız çığ düşer, evdeyseniz yangın çıkar, denizdeyseniz gemi batar iyi de, ben bunlardan söz etmiyorum ki
benim söz ettiğim tehlike çok farklı. gerçi tehlikeyi üçe ayırabiliriz. bir doğal olan tehlikeler vardır; aslında tehlikeyle ilgisi olmayan doğa kurallarıdır bunlar. doğayı ciddiye almayan, doğanın farkında olmayan, her şeyi, bu arada doğayı da paraya çevirmeye çalışan insanlığın yazgısıdır doğanın altında ezilmek. ikincisi, doğal olmayan tehlikelerdir. bir metal yığını üretip dört tekerleğin üzerine monte edersen, bunun içine oturttuğun insan en ufak bir çarpışmada ölür elbette. insan vücudu darbeye dayanıksızdır. askeri ve sivil her türlü darbeye! kas yumuşaktır yağlar, sinirler, damarlar narindir. insandaki en sert doku kemiktir, ona da şöyle sağlam bir vur; çıtır çıtır kırılır. organları hiç saymıyorum bile. sıksan suyu çıkar hepsinin. sen bu çıtkırıldım vücudu beton yığınlarının içine sok, bir de malzemeden çalıp binayı ucuza getir, çökünce de betonun arasında bir delik bulmaya çalış,içerde kimse var mı diye avazın çıktığı kadar bağır
eh, gülü seven dikenine katlanır, bunlar teknolojinin riskleridir diyemez kimse. insanlık tarihi, zeka geriliği olanların, olmayanlar üzerindeki tahakkümünün tarihidir!içeride kimse var mıymış! biz kafatasınızda bir delik açıp içerde bir şey var mı… diye bağırıyor muyuz? bağırmıyoruz. çünkü biliyoruz; yok. hiçbir şey yok.
gelelim üçüncü tür tehlikeye. en masum görünen ama en vahşi tehlike türü budur. işin tuhafı, çok yakınımızda, çoğu zaman içimizdedir; kısacası, sistemin ta kendisidir bu tehlike. ne kadar çabalasak da, sistemin dışında kalamayız. çünkü sistemin dışı yoktur! yalnızca içi vardır.
en büyük tehlike budur işte: anneler, babalar, öğretmenler, müdürler, patronlar, hocalar, müezzinler sistemin canlı bombaları yani sokakta, annesinin elini tutup yürüyen bir çocuk görünce içim parçalanıyor, siyah önlüğünü giymiş, sırtına o eşek yükü çantayı takmış öğrencileri görünce gözlerim yaşarıyor. onları annelerinin elinden kurtarmak, o çantayı fırlatıp atmak, çocukları kucaklayıp kaçırmak istiyorum. öyle çaresizler ki! tehlikenin ortasında öylesine masum, öylesine zavallı görünüyorlar ki işin en acıklı tarafı, bu büyük tehlikenin farkında değiller. dünyayı kendilerine zehir eden insanlara sonsuz güveniyorlar. başka çareleri yok!
kısacası hepimiz tehlikedeyiz! hepimiz yalnızız, terkedilmişiz, hepsinden önemlisi aldatılmışız. ne zamandır kendimi şehrin en kalabalık caddesinde yapayalnız ve çırılçıplak dikiliyormuşum gibi hissediyorum. üstelik çaresizim. trende olsam, tehlike anında imdat kolunu çekerim. işe yarar mı bilmiyorum, trenin devrileceği varsa devrilir yine. ama bir şeyleri çekmiş olur insan. kendini kandırır hiç yoktan.
peki hayatın kendisi büyük bir tehlikeyse ne yapabiliriz? nereye tutunuruz neyi çekebiliriz hayat dursun diye? tek seçeneğimiz var; şehrin en kalabalık caddesinde yapayalnız ve çırılçıplak dikilen bir adam görürsek, elimize neresi gelirse artık, tutar çekeriz!
dünyayı güzellik kurtaracak, denmişti yıllar önce denedik, ama yalnızca biz denedik. kurtarmadı. çirkinliği savunanlar kazandılar. kendi çirkinliklerini yaydılar ortalığa. dünya bir metastaz yerine döndü. kokuştu. onlar kazandılar çünkü kötü kokuda daha rahat nefes alıyorlar, tıkanan biziz. nefessiz kalan, kıpırdayamayan biziz. onun için dikiliyoruz işte şehrin en kalabalık caddesinde, çırılçıplak; öylecene.
midenin ve bagirsaklarin gazla dolu oldugu anlardir. cük tutup cekilerek midenin patlanmasi önlenir gaz agizdan yahut baska bir yerden disariya salinir.
